Στὴν προκατάληψη δὲν συμμετέχουν μόνο οἱ χειρότεροι, ἀλλὰ καὶ πιὸ εὐφυεῖς ἀγράμματοι, ὅπως ὁ Μάνος Χατζιδάκις, ὁ ὁποῖος ἀρχικὰ σκεφτόταν νὰ δώσει στὸ ἔργο του “Τραγούδια τῆς ἁμαρτίας” (1996) τὸν τίτλο “Ἡ ἁμαρτία εἶναι βυζαντινὴ κι ὁ ἔρωτας ἀρχαῖος.” Πέρα ἀπὸ τὴν ἀσχετοσύνη, ἀπογοητευτικὴ σὲ τέτοιες περιπτώσεις εἶναι ἡ ὑπονόμευση τοῦ ἔργου. Τὰ τραγούδια του θὰ εἶχαν ὠφεληθεῖ σημαντικά, ἂν ὁ Χατζιδάκις δὲν ἔτεινε νὰ συνδέει τὴν ἐπαναστατικότητα μὲ τὴν φιλομοφυλία καὶ τὸν ἔρωτα μὲ τὸ σέξ, συχνὰ καὶ τελείως ἀχρηστεύοντας ἐμπνευσμένη μουσικὴ μὲ στίχους καὶ τραγούδισμα ἀποκρουστικῆς περιπάθειας. Φαίνεται ὅτι ὁ ἴδιος ἐπίσης τὸ ἔνοιωθε, γι’ αὐτὸ ἄφησε τόσες ὀρχηστρικὲς διασκευές.
Σελ. 123456789101112131415161718192021222324252627
