Ἀκόμα καὶ ὑπὸ τὴν ὑψηλότερη δυνατὴ ἐκδοχή, ὅταν ἡ διάκριση τῶν φύλων καὶ οἱ ἱστορικὲς συνέπειές της προσεγγίζονται ὡς παιδαγωγικὲς δυνατότητες ἐπιστροφῆς στὴν προπτωτικὴ κατάσταση τοῦ ἑνιαίου ἀνθρώπου, καὶ πάλι τὸ κύριο καὶ σημαντικὸ δὲν βρίσκεται στὴν διάκριση τῶν φύλων, ἀλλὰ στὸν σκοπό της, ὁ ὁποῖος περιέχει τὴν κατάργησή της.
Αὐτὸ ἀκριβῶς τονίζει ὁ Παῦλος, καὶ ἤδη ἡ προηγούμενη διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Δὲν καταδικάζει τὸν γάμο, ἀλλὰ ἐξηγεῖ τὴν σχετικότητα καὶ ὁριακότητα τῆς ἀξίας του, ὅτι “κύριος καὶ τελικὸς σκοπὸς τοῦ γάμου εἶναι ἡ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ τελείωση τῶν συζύγων … δὲν εἶναι ἡ ‘οἰκογένεια,’ ἀλλὰ ἡ Ἀγάπη … (Ὁ γάμος) μεταβιβάζει τοὺς ἀνθρώπους διὰ τοῦ ἀνθρώπινου ἔρωτά τους στὸν θεῖο καὶ οὐράνιο ἔρωτα” (Πατρῶνος, ὅ.π., σελ. 287–292).
*
Σύμφωνα μὲ ‘ἄποψη’ δυτικῶν διανοούμενων καὶ ὁρισμένων ἐξ ἡμῶν πιθηκιζόντων, προηγουμένως ἡ ἀνθρωπότης, στὸν ‘δυτικὸ’ τοὐλάχιστον πολιτισμό, ἀπολάμβανε τὴν ὕπαρξη γλυκὰ παραδομένη στὴν ἀθωότητα τοῦ σέξ, ἐνῷ μὲ τὸν χριστιανισμὸ τὸ σῶμα καὶ οἱ ἐπαφὲς τῆς λαγνείας κατηγορήθηκαν, ἔγιναν ἀντικείμενα περιφρόνησης καὶ ἀφορμὲς ἐνοχῆς.
Στὴν προκατάληψη δὲν συμμετέχουν μόνο οἱ χειρότεροι, ἀλλὰ καὶ πιὸ εὐφυεῖς ἀγράμματοι, ὅπως ὁ Μάνος Χατζιδάκις, ὁ ὁποῖος ἀρχικὰ σκεφτόταν νὰ δώσει στὸ ἔργο του “Τραγούδια τῆς ἁμαρτίας” (1996) τὸν τίτλο “Ἡ ἁμαρτία εἶναι βυζαντινὴ κι ὁ ἔρωτας ἀρχαῖος.” Πέρα ἀπὸ τὴν ἀσχετοσύνη, ἀπογοητευτικὴ σὲ τέτοιες περιπτώσεις εἶναι ἡ ὑπονόμευση τοῦ ἔργου. Τὰ τραγούδια του θὰ εἶχαν ὠφεληθεῖ σημαντικά, ἂν ὁ Χατζιδάκις δὲν ἔτεινε νὰ συνδέει τὴν ἐπαναστατικότητα μὲ τὴν φιλομοφυλία καὶ τὸν ἔρωτα μὲ τὸ σέξ, συχνὰ καὶ τελείως ἀχρηστεύοντας ἐμπνευσμένη μουσικὴ μὲ στίχους καὶ τραγούδισμα ἀποκρουστικῆς περιπάθειας. Φαίνεται ὅτι ὁ ἴδιος ἐπίσης τὸ ἔνοιωθε, γι’ αὐτὸ ἄφησε τόσες ὀρχηστρικὲς διασκευές.
