ΜΙΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ λογιστικῆς ἀφαίρεσης εἶναι ὑπαρκτὴ στὶς πλατωνικὲς Ἰδέες, συγγενεῖς ὡς πρὸς αὐτὸ μὲ τὰ universalia τῶν σχολαστικῶν. Τὴν διάσταση αὐτὴ ἄλλοι ἐρευνητὲς ἀναγνωρίζουν ἀποκλειστικὰ εἴτε ὑπερτονίζουν, καὶ ἄλλοι ἀρνοῦνται τελείως, ὅμως ἐνῷ δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητηθεῖ (ἂς θυμηθοῦμε, χαρακτηριστικά, τὴν κριτικὴ τῆς τέχνης ὡς ἀποστάσεως ἀπὸ τὶς θεμελιωτικὲς τῶν ὄντων θεῖες ἔννοιες στὴν Πολιτεία), κάθε ἄλλο παρὰ ἐξαντλεῖ τὴν σημασία τῶν Ἰδεῶν, τῶν ὁποίων ἡ ἐκπεφρασμένα σωτηριολογικὴ προοπτικὴ θὰ ἔκλεινε προτοῦ ἀνοίξει, ἂν ἄφηνε ἀμέτοχο τὸ βίωμα, τὴν ἐπιθυμία, τὶς αἰσθήσεις, τὴν ἴδια τὴν ἀνώτερη ἢ ὑπέρλογη καὶ ὑπεραισθητὴ νοητικὴ αἴσθηση καὶ ἀπόβλεψη — ἀκριβῶς ἐκείνη, τὴν ὁποία κυρίως κι ἐν τέλει ἀποκλειστικῶς ζητοῦν νὰ ἐνεργοποιήσουν οἱ Ἰδέες, ὑπερβαίνοντας καὶ τὴν ἴδια τὴν πολλαπλότητά τους, μεταφέροντας τὸν ἄνθρωπο σὲ πληρότητα προσωπικῆς ἑνώσεως μὲ τὴν θεία Ἀρχή του.
Ἡ σημασία τῶν Ἰδεῶν παρουσιάζεται σαφέστερα, ἂν τὶς σκεφτόμαστε ὡς ἐν ταυτῷ γενικὲς ἔννοιες, δυνάμεις καὶ ἀρετές, καὶ μάλιστα προσωπικῆς φύσεως. Ὅ,τι ἐκπροσωποῦν οἱ δεκάδες Θεοὶ τῆς ἑλληνικῆς θρησκείας καὶ μυθοφιλοσοφίας, περίπου τὸ ἴδιο στὴν δική τους τάξη οἱ πλατωνικὲς Ἰδέες. Ὡς γενικὴ ἔννοια ἡ ἀγαθότητα περιέχει μαζὶ καὶ συνοψίζει τὶς φανερώσεις της σὲ ὅλα τὰ ἀγαθὰ ὄντα. Ὡς δύναμη προκαλεῖ τὴν αὔξησή της στὰ ἐπιδεκτικὰ ἀγαθότητος ὄντα. Ὡς ἀρετὴ ἀσκεῖται καὶ ἐκφράζει ταυτόχρονα τὴν πηγή της καὶ τὰ ὄντα ποὺ μετέχοντας στὴν πηγή της μετέχουν στὴν ἄσκηση καὶ ἔκφρασή της, παρουσιάζοντας ἔτσι τὸν σύμφωνο μὲ τὴν ἀγαθότητα χαρακτῆρα τους.
Σελ. 12345678910111213
