«Ἄχ! Ἀλίμονο… Ἀνθρώπους καὶ κτήνη σώσεις, Κύριε!»

«Δὲν τσάκισε κανεὶς τὸ ποδαράκι του!» ἔκραξεν ἀπαντῶσα ἔξωθεν εἰς τὸν στεναγμὸν τοῦ ἱερέως ἡ Θεία-Σειραϊνώ, ἡ ἀληθὴς σημαιοφόρος τῶν ἐξοχικῶν λειτουργιῶν καὶ τῶν πανηγύρεων.

«Ἀνθρώπους καὶ κτήνη σώσεις!» ἐψιθύρισε πάλιν ὁ ἱερεύς.

Εἶχε παρέλθει ἤδη ἡ μεσημβρία καὶ ὁ ἱερεὺς μετὰ τοῦ μικροῦ ποιμνίου ἐκάθισαν νὰ γευματίσωσιν εἰς τὴν ἱερὰν ἐλαίαν, ἐν τῷ περιβόλῳ τοῦ ναΐσκου, ἐγγὺς τοῦ παμπάλαιου ἐκείνου λιθόκτιστου κιβουρίου, τὸ ὁποῖον κατ᾿ ἄλλους ἦτο στέρνα ὕδατος καὶ κατ᾿ ἄλλους κοιμητήριον ἢ ὀστεοθήκη. Ἡ θειὰ τὸ Μαθηνώ, γηραιὰ εὐλαβὴς κατὰ τοὺς μέν, ψευτομετάνισσα κατὰ τοὺς δέ, ἐνάρετος γυνή, ἀποβλέψασα πρὸς τὸ κτίριον τοῦτο μετὰ στεναγμοῦ εἶπεν:

«Ἡμεῖς τρῶμε, κορίτσια· νὰ ἔχουν τάχα κι οἱ φτωχοὶ νὰ φᾶνε;»

«Τρῶν᾿ οἱ πεθαμένοι, Θεία-Μαθηνώ;» εἶπε τὸ Ἀγλαώ, ἡ δωδεκαέτις παιδίσκη τοῦ ἱερέως.

«Οἱ πεθαμένοι τρῶνε κόλλυβα, ἐγὼ τὸ ξέρω», προσέθηκε τὸ Καλλιοπώ, ἡ δεκαέτις μικρὰ ἀδελφή της, «καὶ γι᾿ αὐτὸ ἐμεῖς στὸ σπίτι, ὅσα κόλλυβα μᾶς φέρνουνε ὅλα τὰ μοιράζουμε στοὺς φτωχοὺς καὶ στὰ παιδιὰ τὰ γειτονοπούλα, γιὰ νὰ ἔχῃ ἡ μάνα μας, ἡ φτωχή, νὰ φάῃ στὸν ἄλλο κόσμο…».