Τέσσερα στάδια ὑπάρχουν στὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἀδικίας. Σὲ χτυπάει λ.χ. κάποιος ἄδικα. Ἂν βρίσκεσαι στὸ πρῶτο στάδιο, τὸ ἀνταποδίδεις. Ἂν βρίσκεσαι στὸ δεύτερο στάδιο, νιώθεις μέσα σου πολὺ μεγάλη ταραχή, ἀλλὰ συγκρατιέσαι καὶ δὲν μιλᾶς. Στὸ τρίτο στάδιο δὲν ταράζεσαι. Καὶ στὸ τέταρτο νιώθεις πολλὴ χαρά, μεγάλη ψυχικὴ ἀγαλλίαση…
Ξέρετε τί χαρὰ ἔχει μιὰ ψυχή, ἂν ἀδικηθῆ καὶ δὲν δικαιολογηθῆ, γιὰ νὰ τῆς ποῦν «μπράβο» ἢ «συγγνώμην»; Καὶ χαίρεται περισσότερο τώρα ποὺ ἀδικεῖται, παρὰ ἂν δικαιωνόταν. Ὅσοι φθάνουν σὲ τέτοια κατάσταση, θέλουν νὰ εὐχαριστήσουν αὐτὸν ποὺ τοὺς ἀδίκησε γιὰ τὴν χαρὰ ποὺ τοὺς ἔδωσε σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωή, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν αἰώνια ποὺ τοὺς ἐξασφάλισε. Πόσο διαφέρει τὸ πνευματικὸ ἀπὸ τὸ κοσμικό!
Στὴν πνευματικὴ ζωὴ εἶναι ἀνάποδα τὰ πράγματα. Ἅμα κρατᾶς ἐσὺ τὸ ἄσχημο, τότε νιώθεις ὄμορφα. Ἅμα τὸ δίνης στὸν ἄλλον, τότε νιώθεις ἄσχημα. Ὅταν δέχεσαι τὴν ἀδικία καὶ δικαιολογῆς τὸν πλησίον σου, δέχεσαι τὸν πολυαδικημένο Χριστὸ στὴν καρδιά σου…
Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ ἀπὸ τὴν χαρὰ ποὺ νιώθεις, ὅταν δέχεσαι τὴν ἀδικία. Μακάρι νὰ μὲ ἀδικοῦσαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι! Εἰλικρινὰ σᾶς λέω, τὴν γλυκύτερη πνευματικὴ χαρὰ τὴν ἔνιωσα μέσα στὴν ἀδικία. Ξέρετε πόσο χαίρομαι, ὅταν κάποιος μὲ πῆ πλανεμένο; «Δόξα Σοι ὁ Θεός, λέω, ἀπὸ αὐτὸ ἔχω μισθό, ἐνῶ, ἂν μὲ ποῦν ἅγιο, χρωστάω». Γλυκύτερο πράγμα ἀπὸ τὴν ἀδικία δὲν ὑπάρχει! …
