ΤΟ ΙΔΙΟ τὸ περισσότερο βέβαιο ἀποδεικνύεται πρόσωπο ἀμφιλεγόμενο, μὲ ἄλλους νὰ τὸν θεωροῦν ἅγιο καὶ προφήτη, ἄλλους Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ἄλλους κάποιον ἀσήμαντο, ‘γυιὸ τοῦ ξυλουργοῦ,’ ἢ καὶ βλάσφημο, ἄλλους νὰ τὸν τιμοῦν, νὰ τὸν περιποιοῦνται, νὰ τὸν ἀγαποῦν μέχρι αὐτοθυσίας, καὶ ἄλλους νὰ τὸν προσβάλλουν, κατηγοροῦν, διαπομπεύουν καὶ περιφρονοῦν — ὣς τὸ τέλος, ἀκόμα κι ἐπάνω στὸν Σταυρό. Πάντα τὸ ἴδιο πρόσωπο, διαρκῶς ὑπάρχοντας ὅ,τι πιὸ βέβαιο καὶ ὅ,τι πιὸ γνήσιο, ὅμως πόση διαφορὰ στὶς ἀντιδράσεις, σήμερα ἐπίσης, ἀφορῶντας πιὰ σὲ παγκόσμια κλίμακα. Λαοὶ ὁλόκληροι βαπτίζονται στὸ Ὄνομά Του, καὶ παράλληλα οἱ πλέον ἀνόητοι ἀρνοῦνται καὶ τὴν ἱστορική Του ὕπαρξη.
Δὲν ἀρκεῖ ‘ἐξυπνάδα’ γιὰ ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν σὲ ὑψηλότερη νοημοσύνη. Ἡ ἐμπειρία ἀπὸ τὴν μικροψυχία ὁδηγεῖ στὸ ἀμείλικτο ἐρώτημα, ὅτι ἂν ὁ Πλάτων, ὁ Πασκὰλ ἢ ὁ Κίρκεγκωρ, καὶ οὔτε κἂν ἡ Βίβλος δὲν μπόρεσε νὰ ἐμπνεύσει, ποῦ μεγαλύτερη δύναμη, ἢ ποιός ἄγγελος καὶ ἅγιος θὰ κατόρθωνε νὰ ἀκουστεῖ ἐκεῖ ποὺ σιώπησε ὁ ἴδιος ὁ Λόγος; Ψυχὴ νεκρὴ σὲ βαθμὸ ἀναισθησίας γιὰ τὰ ἀξονικὰ βιώματα, ὅσα σχετίζονται μὲ τὴν ἀπώλεια οἰκείων προσώπων, ποιά συζήτηση μὲ ποιόν καὶ ποιά συμβουλὴ θὰ βοηθοῦσε; Ὑπάρχει σημάδι μικρότητας πιὸ χαρακτηριστικὸ ἀπὸ τὸν ψόγο, ὅτι δῆθεν ἡ Ἐκκλησία ἐπιφέρει σκοταδισμό, τὰ δὲ φῶτα βρίσκονται στὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν ἀθεΐα; Τὰ ὑψηλότερα ἰδίως εἶναι ἀόρατα σὰν ἀνύπαρκτα γιὰ τὴν μικρόνοια, ἀδιανόητα, ἀδιάφορα, καὶ μόνο ἐπικίνδυνα ὅπως μιὰ αὐταπάτη.
