Ἀπὸ τὰ στοιχεῖα
ΤΟ ΙΔΙΟ τὸ περισσότερο βέβαιο ἀποδεικνύεται πρόσωπο ἀμφιλεγόμενο, μὲ ἄλλους νὰ τὸν θεωροῦν ἅγιο καὶ προφήτη, ἄλλους Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ἄλλους κάποιον ἀσήμαντο, ‘γυιὸ τοῦ ξυλουργοῦ,’ ἢ καὶ βλάσφημο, ἄλλους νὰ τὸν τιμοῦν, νὰ τὸν περιποιοῦνται, νὰ τὸν ἀγαποῦν μέχρι αὐτοθυσίας, καὶ ἄλλους νὰ τὸν προσβάλλουν, κατηγοροῦν, διαπομπεύουν καὶ περιφρονοῦν — ὣς τὸ τέλος, ἀκόμα κι ἐπάνω στὸν Σταυρό. Πάντα τὸ ἴδιο πρόσωπο, διαρκῶς ὑπάρχοντας ὅ,τι πιὸ βέβαιο καὶ ὅ,τι πιὸ γνήσιο, ὅμως πόση διαφορὰ στὶς ἀντιδράσεις, σήμερα ἐπίσης, ἀφορῶντας πιὰ σὲ παγκόσμια κλίμακα. Λαοὶ ὁλόκληροι βαπτίζονται στὸ Ὄνομά Του, καὶ παράλληλα οἱ πλέον ἀνόητοι ἀρνοῦνται καὶ τὴν ἱστορική Του ὕπαρξη.
