Η Γαλλία εξεγείρεται γιατί οι επαναστάσεις της τελείωσαν και ονειρεύεται επαναστάσεις για να μην κάνει μεταρρυθμίσεις…
Από τότε που έφτασα στο Παρίσι στα 18 μου δεν έχω ζήσει ούτε μία χρονιά χωρίς απεργίες, διαδηλώσεις, βία ή μπαχαλάκηδες. Κάθε χρόνο η ίδια διαδρομή με το ίδιο και απαράλλαχτο τελετουργικό από την Place de la République στη Place de la Bastille ή στην Place de la Nation. Οι σημαίες πάντα το ίδιο κόκκινες στολισμένες με το απαραίτητο σφυροδρέπανο.
Ένα τρομερό αίσθημα déjà-vu, κολλημένης βελόνας με κατακλύζει κάθε φορά που βλέπω αυτές τις επιδείξεις δύναμης. Και κάθε φορά, η ίδια προειδοποίηση. Η οργή βράζει, θα γίνει της πουτάνας : ο θαγινειτηςπουτανισμός είναι η βασική πολιτική φιλοσοφία των συνδικάτων. Βαστάτε με ρε μην τους δείρω. Μια σύμβαση την οποία όλοι προσποιούνται ότι πιστεύουν.
Για να κατανοήσουμε πλήρως αυτήν την περίεργη συμβίωση ενός φαντασιακού μπολσεβικισμού και ενός ενοχικού φιλελευθερισμού στις ελίτ μας, πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτή την απλή παρατήρηση : στη Γαλλία, ο συντηρητισμός μιλά με τα γλωσσικά μέσα και τους κώδικες της Επανάστασης του 1789, αφού η ακροαριστερά και τώρα οι οικολόγοι είναι το υπερεγώ της Γαλλικής Δημοκρατίας (République). Σε αυτούς λογοδοτούν όλες οι πλευρές.
