Όποιος νομοθετεί και έχει δημόσια δράση πρέπει να υποτάσσεται σε αυτόν τον ιδεολογικό κανόνα που έχει αντικαταστήσει την Εκκλησία. Οι Γάλλοι, κληρονόμοι του καθολικισμού και της αριστοκρατικής νοοτροπίας, δεν αγάπησαν ποτέ τις αγορές και το χρήμα. Όμως συναινούν σε δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, εγγυημένα εισοδήματα, αυξήσεις μισθών, όλα τα οφέλη μιας ανεπτυγμένης οικονομίας.
Ο Λένιν για το δόγμα (ο γραμματέας της ομοσπονδίας εργαζομένων σιδηροδρόμων έχει μια προτομή του Ρώσου επαναστάτη στο γραφείο του), ο Άνταμ Σμιθ για τις παχυλές αμοιβές. Οι Γάλλοι δεν είναι λαός ασκητών που απεχθάνονται την χλιδή, είναι λαός φιλήδονων που προσποιείται.
Η χώρα της μόδας, των καλών τρόπων και του καλού φαγητού αρέσκεται να περιτυλίγεται με το αυστηρό ράσο του μοναχού. Ζει ανάμεσα σε δύο συστήματα αξιών : το ευαγγέλιο της Επανάστασης και τους σιδερένιους νόμους του κεφαλαίου. Μεταξύ του ενός και του άλλου, φαίνεται να μην υπάρχει συμβιβασμός άσχετα αν ζούμε διαρκώς μέσα μας αυτόν τον συμβιβασμό.
Ο ρητορικός νεοκομμουνισμός των διανοουμένων ή των αστέρων της show biz μυρίζει προλεταριακό σικ αλλά βασικά προέρχεται από παλαιοπωλείο. Παλαιότερα ο επαναστάτης ήταν ένας άνθρωπος του λαού που ήθελε να εντυπωσιάσει τους αστούς (épater le bourgeois). Τώρα είναι ένας αστός που θέλει να εντυπωσιάσει τους απλούς ανθρώπους του λαού. Κάθε τρεις και λίγο παίζουμε το ίδιο «επαναστατικό» έργο αναβιώνοντας τις μνήμες του 1789, του 1917 μέχρι και το έπος του Μπολιβάρ.
