Τον 6 αι. στα παράλια της Νότιας Κριμαίας οι Βυζαντινοί είχαν χτίσει δύο κάστρα, τον Γορζουβίτη (σημερινό Γουρζούφ) και τον Αλουστόν (σημερινή Αλούστα). Για να προστατευτούν από τις συνεχείς επιδρομές οι ντόπιοι κάτοικοι χτίζανε φρούρια και στα ορεινά μέρη, τα οποία μερικοί μελετητές τα ονομάζουν σήμερα “σπηλαίοι τόποι”.
Η πολιτική της εικονομαχίας το πρώτο μισό του 8 αι. προκάλεσε νέο κύμα μετανάστευσης από την Μικρά Ασία και τα Βαλκάνια προς την Κριμαία. Οι νέοι άποικοι φέρνουν μαζί με το αντιπολιτευτικό τους πνεύμα και νέες τεχνολογίες αγροτικής καλλιέργειας και τεχνουργίας.
Η εξόρμηση στην Κριμαία των Χαζάρων, που ξεκίνησε στα τέλη του 7 αι. προκαλεί το 787 την αντιχαζάρικη εξέγερση, της οποίας ηγήθηκε ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης της Γοτθίας. Η εξέγερση όμως αυτή, πού είχε και τάση χωρισμού από την Βυζαντινή αυτοκρατορία, γρήγορα και σκληρά καταπιέστηκε από τους Χαζάρους.
Το 833-834 αναδιοργανώνεται η διοικητική περιφέρεια της Βυζαντινής Κριμαίας και ιδρύεται το “θέμα” της Χερσώνος, που περιέλαβε τα κάστρα της ορεινής περιοχής στα νότιο-δυτικά της Κριμαίας και είχε επικεφαλής τον βυζαντινό στρατηγό.
Σελ. 1234567891011121314151617181920212223
