Ἔτσι, ὅταν ἐγὼ δὲν θὰ αἰσθάνομαι τίποτα, θὰ αἰσθάνεσαι ἐσύ. Ἀγάπα τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν. Ἂν ὅμως ἔχεις μαζί του σχέση σωματική, αὐτὸ εἶναι ἀδύνατο.
Ἡ πληθώρα τῶν ἐντυπώσεων καὶ τῶν αἰσθημάτων σὲ πλανεύει. Δὲν μπορεῖς νὰ ξεχάσεις τὸν ἑαυτό σου.
Βέβαια, ἀγωνιζόμενοι πολλοὶ παρουσιάζουν πνευματικὲς ἀλλοιώσεις ποὺ δὲν πρέπει νὰ μᾶς τρομάζουν, ἀλλὰ νὰ μᾶς γεμίζουν χαρά… Ὁ πατὴρ Παΐσιος στὸ Ἅγιον Ὅρος…
Οἱ καλόγεροι ἔχουν ἀδυναμίες σὰν κι ἐμᾶς, ἀλλὰ τρέφουν διαφορετικὰ αἰσθήματα γι’ αὐτὲς ἀπ’ ὅ,τι ἐμεῖς.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος νὰ συμπεριφερθεῖ ὅπως θέλει, φτάνει νὰ ‘ρθεῖ μιὰ στιγμὴ ποὺ νὰ καταλάβει τί σημαίνει ἡ διαγωγή του.
Ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἡσυχάσει στὸν κόσμο, ἂν δὲν διαλυθεῖ σὲ δυὸ ὅμοια. Δὲν εἴμαστε παρὰ σφουγγάρια, ποὺ ὅταν βγοῦμε ἀπ’ τὴ θάλασσα ποὺ μᾶς περιέχει, χάνουμε τὴ ζωὴ καὶ τὴν αἰωνιότητα.
Ὅταν ὁ ἐπιληπτικὸς ἀπεικονίζεται σὲ ἔκσταση, βάζει τὶς παλάμες του στ’ αὐτιὰ γιὰ νὰ δείξει ὅτι ἀκούει τὴν ἁφή. Ὁ γέρος λέγεται παλίμπαις: γίνεται ξανὰ ἕνα παιδί, ὅμως χωρὶς ὑπερηφάνεια. Ξεχνάει, ἂν κι ἔχει μιὰ τεράστια μνήμη.
Ἕνα πρωὶ ποὺ διάβαζα κείμενα ἑνὸς ἀνώνυμου μοναχοῦ εἶχα, ξύπνιος, τὴν αἴσθηση ὅτι ἡ πεθαμένη μου μητέρα μοῦ ἔκανε ἐντριβή, ἀλλὰ ἀπὸ μέσα, κάνοντας μασὰζ στὰ σπλάχνα μου.
