Χρει­ά­ζε­ται προ­σο­χή, μήν υἱ­ο­θε­τοῦν­ται ἄ­κρι­τα οἱ ‘κρι­τι­κὲς’ ἐκ­δό­σεις, μὲ ἀ­φε­λῆ ἐμ­πι­στο­σύ­νη στὸν ἰ­σχυ­ρι­σμὸ τῶν ἐ­πι­με­λη­τῶν τους, ὅτι δῆ­θεν πα­ρέ­χουν ἀ­κρι­βέ­στε­ρη ἐκ­δο­χὴ τοῦ ἱ­ε­ροῦ κει­μέ­νου — ἀ­κό­μη κι ἂν κα­τα­λή­ξουν κά­πο­τε σὲ ἕνα καὶ μό­νο κεί­με­νο. Οἱ ‘κρι­τι­κὲς’ ἐκ­δό­σεις, ὅ­πως, ἐλ­πί­ζω, ἔ­γι­νε φα­νε­ρό, δὲν ἔ­χουν κἂν προ­ϋ­πο­θέ­σεις νὰ ἀ­πο­κτή­σουν με­γα­λύ­τε­ρη αὐ­θεν­τία ἐν συγ­κρί­σει μὲ τὸ πρω­τό­τυ­πο κεί­με­νο ποὺ δι­α­σώ­ζουν οἱ ἑλ­λη­νό­φω­νες Ὀρ­θό­δο­ξες Ἐκ­κλη­σί­ες στὸν βίο τους καὶ ὄχι μέ­σα ἀπὸ εὐ­και­ρι­α­κὰ ἐρ­γα­στή­ρια. Ὅ­μως πέ­ρα ἀπὸ κά­θε αὐ­θεν­τία, ἂς φρον­τί­ζει κα­νεὶς πε­ρισ­σό­τε­ρο γιὰ ὅ,τι λέει ὁ Παῦ­λος, γιὰ ὅσα ἐ­πι­τρέ­πουν προ­σω­πι­κὴ ἀ­νά­κρι­ση τῶν πρα­γμά­των (Α΄ Κορ. 2.15): κα­νε­νὸς κει­μέ­νου ἡ αὐ­θεν­τία δὲν συμ­φέ­ρει νὰ ἀν­τι­κα­θι­στᾶ τὴν ζων­τα­νὴ προ­σω­πι­κὴ σκέ­ψη.

Χω­ρὶς ζων­τα­νὴ σκέ­ψη ὅλα τὰ κεί­με­να γιὰ μᾶς θὰ εἶ­ναι τὸ ἴ­διο ἀ­νώ­φε­λα, δι­α­φο­ρε­τι­κὰ ἡ ἴ­δια ἡ σκέ­ψη μας ἀ­πο­κα­λύ­πτει ποῦ ὑ­πάρ­χει αὐ­θεν­τι­κό­τη­τα, χω­ρὶς ἀ­παί­τη­ση ἐ­ξω­τε­ρι­κῶν ἐγ­γυ­ή­σε­ων. Καὶ πέ­ρα ἀπὸ αὐ­τό, ἂς μή λη­σμο­νεῖ­ται ὅτι σὲ ἰ­δα­νι­κὲς συν­θῆ­κες ἡ Βί­βλος οὔ­τε κἂν δὲν χρει­ά­ζε­ται: πῶς θὰ ὑ­πῆρ­χε χρό­νος ἢ λό­γος ἀ­νά­γνω­σης, ἂν κά­ποι­ος βρι­σκό­ταν πρό­σω­πο μὲ πρό­σω­πο κον­τὰ στὸν Θεό; Ἀπὸ ἐδῶ συ­νά­γε­ται μὲ ἀ­σφά­λεια ἡ πιὸ θε­με­λι­ώ­δης προ­ϋ­πό­θε­ση τῆς σπου­δῆς.


Σχετικές δημοσιεύσεις (αυτόματη επιλογή):

Σελ. 123456789101112