Ἐπὶ τῆς θεμελιακῆς αὐτῆς προσλήψεως τῆς Καινῆς Διαθήκης ὡς Χώρου, ὅπου προσερχόμαστε ἀναμένοντας μιὰ μεγάλη βοήθεια στὴν προσδοκία νὰ ἀνακτηθεῖ ἡ πιὸ προσωπικὴ σχέση καὶ ἀλήθευσή μας, συμβαίνουν ἐνδιάμεσες ἀξιοποιήσεις, προσπάθειες νὰ στοχαστοῦμε ἐπιμέρους προβλήματα, κλπ.
Εἶναι καλὸ νὰ ἀνοίγουμε τὶς Γραφὲς ἔχοντας συγκεκριμμένα ἐρωτήματα κάθε φορά, μέσα ἀπὸ τὶς ἀνάγκες τους διαμορφώνοντας τὴν ἀνάγνωση μὲ ἔνταση καὶ μοναδικότητα. Ἀλλὰ μποροῦμε ἐπίσης νὰ διαβάζουμε δύο ἢ τρία κεφάλαια τὴν ἡμέρα, ἔστω μόνο γιὰ νὰ ἔρχεται ἡ σκέψη μας στὸν Χῶρο της, εἴτε πρὶν ἀπὸ τὸν ὕπνο νὰ ξεφυλλίζουμε ἕως ὅτου κάποια φράση διακριθεῖ κάνοντας μιὰ ἰδιαίτερη ἐντύπωση, ὥστε νὰ τελειώσουμε τὴν ἡμέρα μας σκεπτόμενοι τὶς Σημασίες της.
Οἱ δυνατότητες πολλές, καὶ σὲ κάθε περίπτωση πρωτεύει ὅ,τι σημαίνει ἡ Λειτουργία στὰ λόγια Σοφία ὀρθοὶ ἀκούσωμεν: τὸ κείμενο δὲν θὰ φανερώσει τὴν πιὸ οὐσιώδη ἀξία του, ἐκτὸς ἂν ἐπιτρέψουμε νὰ ἀνορθώσει τὸν νοῦ μας πέρα ἀπὸ κάθε ἐπιμέρους ἐρώτημα καὶ ἀπάντηση.