132 Χριστόδουλος Ἀθηνῶν, Ἑλληνισμὸς προσήλυτος, ὅ.π., σ. 70. Ἂς σημειωθεῖ ὅτι καὶ σήμερα, χαρακτηριστικά, ὁ νεοπαγανισμὸς ἔχει τὴν ἀφορμή του κυρίως στὰ κατακάθια τῆς ἀρχαιότητας, ἀριθμοσοφίες κτὅ.
133 Χριστόδουλος Ἀθηνῶν, ὅ.π., σ. 11· βλ. καὶ παραπομπὴ εἰς Πλάτωνος Νόμους 909b–d.
134 Χριστόδουλος Ἀθηνῶν, ὅ.π., σελ. 133–4.
135 Ἀναφέρομαι στὸ διάταγμα τοῦ Δέκιου τὸ 248, ποὺ συνόδευσε τὶς ἑορτὲς γιὰ τὴν χιλιετία τῆς Ρώμης.
136 Χριστόδουλος Ἀθηνῶν, Ἑλληνισμὸς προσήλυτος, ὅ.π., σ. 11 (γιὰ τὸν μῦθο ὅτι “οἱ χριστιανοὶ παραλάβανε μιὰν Ἑλλάδα πλήρη λαμπρῶν ναῶν, τὴν ὁποία τάχα αὐτοὶ κατάστρεψαν μὲ μῖσος”, βλ. ὅ.π., σ. 111 κ.ἑ. Γιὰ τὰ σχετικὰ μὲ τὴν Ὑπατία, βλ. ὅ.π., σ. 130.) Ἂς σκεφτοῦμε ἐπίσης: μετὰ ἀπὸ τόσους διωγμοὺς τῶν χριστιανῶν, μὲ τὴν ἐξουσία τοῦ παγανισμοῦ πλήρη καὶ ἀνεμπόδιστη, πῶς ἔφθασε νὰ γίνει ἐξαίρεση περιθωριακὴ ὁ Ἰουλιανός; Ἔχει κανεὶς νὰ ἐκτιμήσει δύο πιθανότητες, εἴτε πὼς προέκυψε αἴφνης σειρὰ εὐσεβῶν μετὰ πεποιθήσεως αὐτοκρατόρων, εἴτε πὼς ὑπῆρχαν ἀντικειμενικὰ καὶ πειστικὰ ὁρατὲς ὠφέλειες γιὰ τὴν Αὐτοκρατορία ἀπὸ τὴν υἱοθέτηση τοῦ χριστιανισμοῦ. Τόσοι αὐτοκράτορες δὲν θὰ ἐγκατέλειπαν τοὺς πατρώους θεοὺς ἐπειδὴ ὁ Κωνσταντῖνος εἶδε ἕνα ὅραμα — θὰ πρέπει νὰ τὸ εἶδαν καὶ οἱ ἴδιοι, καὶ θὰ πρέπει τὸ κοινό τους ὅραμα νὰ περιεῖχε σαφεῖς πολιτικὲς ἀρχὲς καὶ διαστάσεις, πέρα τῆς ὅσης προσωπικῆς εὐσέβειας καθενός. Ἐξ ὁρισμοῦ ὁ αὐτοκράτορας ἐπιθυμεῖ κράτος, ἐκείνης ἢ τῆς ἄλλης μορφῆς, ἀλλὰ πάντως ὄχι ἀνίσχυρο. Αὐτὸ διαπιστώνεται συνεχῶς, ὅταν ἡγεμόνες εὐσεβεῖς σὲ βαθμὸ κάποτε πατερικῆς θεολογίας, ὅπως ὁ Μανουὴλ Παλαιολόγος, παραμέριζαν τὶς ἀνησυχίες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖες κατὰ πᾶσα πιθανότητα δὲν ἔπαυαν νὰ εἶναι καὶ προσωπικές τους, προσπαθῶντας νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν συμπαράσταση δυτικῶν ἐθνῶν. Ὅπως δείχνει ἀπὸ μόνο του τὸ σφρῖγος τῆς χριστιανικῆς λατρείας, παρά τοὺς συνεχεῖς σκληροὺς διωγμούς, ἡ πολυπληθέστερη παγανιστικὴ πλευρὰ τῆς αὐτοκρατορίας θὰ πρέπει ἀντιστοίχως νὰ ἦταν ἐκτυφλωτικά πιὸ σαθρὴ πνευματικά, μὲ χλιαρὲς καὶ ἀσήμαντες ἀποβλέψεις, ὥστε νὰ φθάσουν οἱ αὐτοκράτορες νὰ στοιχηματίσουν στὸ ὀλιγάριθμο χριστιανικὸ–ἑλληνικὸ στοιχεῖο. Ἄλλωστε, τὸ ἴδιο ἰσχύει ἀκόμη σήμερα, ὥστε, ὡς πρὸς αὐτό, μπορεῖ κανεὶς νὰ ζήσει τὸν 4ο αἰώνα κυριολεκτικὰ ἐδῶ καὶ τώρα: τὰ χριστιανικὰ τμήματα τοῦ πληθυσμοῦ τῆς σημερινῆς Ἑλλάδας δὲν εἶναι ὑγιέστερα καὶ μὲ διαφορά, ἐν συγκρίσει πρὸς ‘διαλογιστές’, ‘ἡδονιστές’, δωδεκαθεϊστές, κλπ;
