Ὁ Νέος ἑλληνισμὸς δὲν ἀπέρριψε τὸν Πλάτωνα ἢ τὸν Ὅμηρο, ἀλλὰ μιὰ θρησκευτικότητα ποὺ εἶχε καταντήσει ἀστρολογία, ἀριθμολογία, βασκανία καὶ μαγεία.[132] Ἀξίζει δὲ νὰ σημειωθεῖ ὅτι “ὁ Πλάτων ζήτησε ἀπιστεύτως αὐστηρότερη ἀντιμετώπιση τῶν μάγων ἀπὸ αὐτὴν ποὺ ζήτησε, πολὺ ἀργότερα, ἡ χριστιανικὴ Ἐκκλησία”.[133] Σὲ κάθε περίπτωση, πῶς “ἦταν ἀρκετὸς ἕνας Θεοδόσιος γιὰ νὰ σκορπίσει ὡς ἀχνὸς ἡ ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων εἰδωλολατρῶν κ’ ἡ ἀπόφασή της νὰ ὑπερασπίζει τὰ πάτρια; Ἐνῷ, ἀντίθετα, ἡ ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων χριστιανῶν εἶχε τὸ σθένος νὰ ἀντέξει καὶ νὰ πληθύνεται ὑποφέροντας καὶ Νέρωνα καὶ Δομητιανό, καὶ Τραϊανό, καὶ Μάρκο Αὐρήλιο, καὶ τὸν φοβερὸ Δέκιο ποὺ γέμισε χριστιανοὺς μάρτυρες τὴν Ἑλλάδα, καὶ τὸν Διοκλητιανὸ ποὺ ἔστελνε τοὺς χριστιανοὺς τῆς Ἑλλάδας σκλάβους στὰ ὀρυχεῖα καὶ τὰ λατομεῖα τῆς Αἰγύπτου καὶ τῆς Κιλικίας;”[134]
“Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ θρησκεία δὲν κατελύθη διὰ διατάγματος, οὔτε κατόπιν ἐπιθέσεων φανατισμένου ὄχλου. Ἡ ἀντιπαγανιστικὴ [ἀλλὰ ὄχι αἱμοβόρος] νομοθεσία ὑπῆρξε τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐπικράτησης τοῦ χριστιανισμοῦ κι ὄχι παράγων τῆς νίκης του. Ἀντίθετα, διάταγμα ὑπὲρ τῆς ἐμμονῆς στὴν ἀρχαία θρησκεία ὑπῆρξε, καὶ μάλιστα συνοδεύτηκε ἀπὸ διάταγμα ποὺ ὅριζε τὸν πρῶτο [καθολικὸ καὶ συστηματικό], καὶ σκληρότατο διωγμὸ τῶν χριστιανῶν.[135]… Ὡστόσο, ἂν καὶ τὸ χῶμα στὰ ἱπποδρόμια τῆς αὐτοκρατορίας βρεχόταν κόκκινο μὲ τὸ αἷμα τῶν χριστιανῶν, ἂν καὶ τὰ θηρία χόρταιναν τὴν πείνα τους μὲ τὶς σάρκες τῶν προσευχομένων, ἂν καὶ ἐπὶ αἰῶνες οἱ Ρωμαῖοι ἔπαρχοι ἀσκοῦσαν τὴ φαντασία τους ἐφευρίσκοντας νέα μαρτύρια κατὰ τῶν ὁμολογούντων Χριστόν, ὁ χριστιανισμὸς ἄντεξε καὶ ἄνθισε, καὶ ἐπεκράτησε τοῦ κόσμου”.[136]
