Πρὸς βορρᾶν ἔβλεπα τὴν θάλασσαν, μακρὰν ἠπλωμένην, ἀπρόσιτον, ἄσχετον, χωρὶς αἰγιαλὸν ἢ ἀκτήν, χωρὶς ὄχθην. Ὁ ἥλιος ἔλαμπε πολὺ ἐκεῖ κάτω, κ᾿ ἐγυάλιζεν, ἐγυάλιζεν ὁ καταγάλανος πόντος. Ρεύματα ἔσχιζον δαιδαλοειδῶς τὴν ἐπιφάνειαν. Αἱ ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου ἔπαιζαν, ἐβουτοῦσαν, ἐχόρευαν εἰς τὸν ἀφρὸν τοῦ κύματος.
Πρὸς τὰ βορειοδυτικὰ εἶδα τὸν λόφον ἀντικρύ. Ἦτο ἐκεῖ τὸ ἐξωκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου. Ἀλλὰ πόσον μακράν, πόσον μακρὰν ἐφαίνετο! Εἶδα ἐπάνω εἰς τὴν στέγην τοῦ ναοῦ ἕνα ἀνθρωπίσκον, ὡς ψύλλον, κολλημένον εἰς τὰ φαιὰς πλάκας τῆς στέγης. Ἐγίνετο, κατ᾿ αὐτὴν τὴν παραμονήν, ἐπισκευὴ τῆς ὀροφῆς τοῦ ναΐσκου. Ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον διέκρινα ἦτο χειρώναξ, κτίστης ἢ τέκτων.
Ἔβαλα μίαν φωνήν.
– Ἔ ἔ ἔ! ῾δῶ εἶμαι· ἐλᾶτε!
Ἀλλὰ ποὺ ν᾿ ἀκουσθῇ! Ἔπρεπεν ὄρνεόν τι ἢ πελεκᾶν τῆς ἐρήμου νὰ εὑρεθῇ πρόθυμον νὰ παραλάβῃ ἐπὶ πτερύγων τὴν φωνήν μου, διὰ νὰ τὴν μεταφέρῃ ἐκεῖ κάτω ὡς κωδωνίζουσαν κλαγγήν.
Παραδόξως καὶ ἀπροσδοκήτως ἤκουσα ὡς ἠχώ τινα εἰς τὴν φωνήν μου:
– Ἀλέκο! ποῦ εἶσαι;
Ἐγνώρισα ἀμέσως τὰς φωνάς. Ἤσαν δυὸ γυναῖκες ἐκ τῆς πρωινῆς συνοδίας μας, καὶ προφανῶς ἤρχοντο πρὸς ἀναζήτησίν μου.
Σελ. 12345678910111213141516171819
