Γιατί η συζήτηση δεν είναι, τι πρέπει να μάθουν τα παιδιά μας, είναι τι δασκάλους και καθηγητές, τι ειδικότητες έχω, και πως δεν θα στενοχωρήσω κανέναν και θα βάλω ώρες να καλύψω τις συντεχνίες την Α, τη Β, να μην αναφερθώ συγκεκριμένα για να μη μου γκρινιάζει την επόμενη ημέρα. Μα αυτό είναι το θέμα μας; Δεν έχουμε καταλάβει με τι ορμή έρχεται το μέλλον, κι έρχεται με μία ορμή πρωτοφανή.
Και κινδυνεύουμε αν δεν συζητήσουμε αυτά τα θέματα με θάρρος ξαφνικά να βρεθούμε σε κάποια χρόνια και να λέμε πως μας ξεπέρασε η ιστορία. Θα έλεγα ότι τα διακόσια τελευταία χρόνια με κρίσεις με προβλήματα με χρεοκοπίες πάντα κατάφερνε η Ελλάδα να κάνει σημαντικές υπερβάσεις με τον τρόπο της, και στις σημαντικές αποφάσεις ήμασταν με τη σωστή μεριά της ιστορίας.
Εδώ το ζήτημα δεν είναι η επιλογή του Ελευθερίου Βενιζέλου το 16 αν πρέπει να συνταχθεί με τους νικητές του πολέμου, εδώ υπάρχει ένας άλλος πόλεμος κι αν δεν τα καταλάβουμε αυτά τα πράγματα θα διαπιστώσουμε ότι μας έχει προσπεράσει η ίδια η πραγματικότητα και θα είμαστε μία οπισθοδρομική χώρα και δεν θα μπορούμε να καλύψουμε το χαμένο έδαφος.
