“Ὅλα τὰ πράγματα γίνονται πιὰ δάσκαλοι γι’ αὐτόν. Ἡ φύση ὁλόκληρη εἶναι ἕνας δάσκαλος γιὰ τὴν ψυχή του. Ὁ ἄνθρωπος ὁ πλέον ἀσήμαντος μπορεῖ νὰ εἶναι σὰν δάσκαλος γι’ αὐτόν. Ἡ συμβουλὴ τοῦ πιὸ ἁπλοῦ ὄντος τὸν κάνει νὰ νοιώθει τὴν σοφία τῶν συμβουλῶν του. Τὸ ἀντικείμενο τὸ πιὸ γελοῖο τοῦ φανερώνεται ἀπὸ τὴν ὄψη του τὴν σοφὴ καὶ τὸ σύμπαν ὁλόκληρο παρουσιάζεται στὸ πνεῦμα του σὰν ἕνα διδακτικὸ βιβλίο ἀνοικτό. Μπορεῖ νὰ ἀντλεῖ ἀπὸ κεῖ θησαυροὺς περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον, γιατὶ νοιώθει καλύτερα ἀπὸ κάθε ἄλλον ὅτι εἶναι μαθητής. Ἂν τύχει ὅμως νὰ τοῦ περάσει ἀπὸ τὸ μυαλὸ καὶ γιὰ μία μόνο στιγμή, ὅτι ἡ ἐκπαίδευσή του ἐτελείωσε καὶ δὲν εἶναι πιὰ μαθητής, ἂν περνᾶ γιὰ προσβολὴ τὴν συμβουλὴ ἢ τὴν διδαχὴ τοῦ ἄλλου, ἡ σοφία τὸν ἀποχαιρετᾶ καὶ μένει στὸ σκοτάδι, ὅπως ὁ Σολομὼν τὶς τελευταῖες μέρες τῆς ζωῆς του”.[149]
Ὁσοδήποτε γνήσια, ἡ ζήτηση ἐνδέχεται νὰ φανεῖ μάταιη, σὰν νὰ ἤθελε κανεὶς νὰ ἀνάβει ξύλα μέσα στὴν βροχή. Ἂν εἶναι ὁλόψυχη, ἔρχονται ὧρες ποὺ ἡ σκέψη παίρνει ξαφνικὰ φωτιά,[150] ἔννοιες κι ἐπιθυμίες, ὅλη ἡ περιουσία τῆς ψυχῆς ὑποχωρεῖ κι ἐπισκιάζεται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα: εἶναι ζωντανὸς ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἐνεργὸς καὶ κοφτερὸς πέρα ἀπὸ κάθε ξίφος δίστομο, διασχίζει καὶ φθάνει ὣς τὸν μερισμὸ ψυχῆς καὶ Πνεύματος.[151]
