“Ὑπάρχουν οἰωνοὶ ὅλων τῶν εἰδῶν: θαύματα, γιατὶ κάθε ἀφύσικο ἢ θαυμαστὸ θέαμα, κάθε γέννηση τέρατος ἀπὸ ζῶο ἢ ἀπὸ ἄνθρωπο εἶναι ἕνα σημεῖο σπουδαῖο — ἀτμοσφαιρικοί: ἡ βροχή, ἡ βροντή, εἶναι σημάδια τοῦ Δία (Διοσημεῖαι) — οἰωνοὶ ὁρατοί: κάθε ἀναπάντεχη συνάντηση, κυρίως τὸ πρωΐ, ὅταν βγαίνει κανεὶς ἀπὸ τὸ σπίτι του, εἶναι καλὸς ἢ κακὸς οἰωνός — ἀκουστικοί: κάθε λέξη ποὺ ἀκούει κανεὶς νὰ λένε ξαφνικά, κάθε θόρυβος, κραυγὴ ἢ ἦχος ποὺ δὲν τὸν περιμένει εἶναι μιὰ κληδὼν (οἰωνὸς ἀκουστικὸς) ποὺ ἐπιδέχεται ἑρμηνεία — τέλος ψυχολογικοί: κάθε ἀθέλητη κίνηση ποὺ τὴν προκαλεῖ ἡ ἐπιληψία (ἡ ‘ἱερὰ νόσος’) ἢ πιὸ ἁπλὰ ἀκόμη ἕνας βόμβος τῶν αὐτιῶν ἢ ἕνα φτάρνυσμα ἔχουν κάποια σημασία, ἀφοῦ ἡ θέληση τοῦ ἀνθρώπου ἐπάνω σ’ αὐτὰ τὰ θέματα δὲν ἔχει καμμιά δύναμη”.[429]
Συμβαίνει ὡς πρὸς αὐτὸ μετάβαση ἀπὸ τὴν Ἰλιάδα στὴν περισσότερο ‘σημειολογικὴ’ Ὀδύσσεια κι ἔπειτα στὴν μελέτη ποὺ διενεργεῖ ἡ τραγικὴ ποίηση καὶ φιλοσοφία τῆς κλασικῆς περιόδου.
“Καὶ πραγματικά, ὁ Πλάτωνας φαίνεται νὰ θεωρεῖ φυσικὸ νὰ διακρίνει κανεὶς στὸ τάδε ἐπεισόδιο τῶν ὁμηρικῶν ἐπῶν μιὰν ἀλληγορία.[430] Γιὰ κεῖνον, οἱ ποιητὲς ἐκφράζονται μὲ ἀλληγορίες, ἂν ὄχι μὲ αἰνίγματα.[431] Καὶ πῶς νὰ αἰστανθοῦμε ἔκπληξη ὅταν πρόκειται γιὰ ἕνα λαὸ ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ θεοί του ἀρέσκονταν νὰ προκαλοῦν τὴν ἐξυπνάδα, τὴν διορατικότητα τῶν διερμηνέων τους;”[432]
