XV.
Δὲν ἔχουν ἀκόμα οἱ ἑλληνικοὶ ἐγκέφαλοι τὴ δύναμη νὰ ἁπλωθοῦν ἐλεύθερα στὸν κόσμο τῶν ἰδεῶν καὶ σὲ κάθε βῆμα, στὴ φιλοσοφία, στὴν αἰσθητική, στὴν ἱστορία, στὶς κοινωνικὲς ἐπιστῆμες, ἀκόμα καὶ στὴ γλωσσολογία, γυρεύουν τὴν ἀπόλυτη Ἀλήθεια, δηλαδὴ μιὰ φυλακή. Αὐτὴ ἡ μανία τοῦ ἀπόλυτου, τοῦ ἀσάλευτου, ποὺ ἐκδηλώνεται σ᾽ ὅλες τὶς ἑλληνικὲς συζητήσεις, φανερώνει καλὰ τὸ ἐπίπεδο τῆς πνευματικῆς ζωῆς μας.
XVI.
Ἡ ἀδυναμία τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων εἶναι πολὺ βαθύτερη ἀπ᾽ ὅ,τι νομίζουμε συνήθως, βαθύτατα ἐσωτερική. Εἶναι ἀδυναμία στὴν ἐνατένιση τοῦ κόσμου, ἡττοπάθεια ἐμπρὸς στὸ μυστήριο τῆς ζωῆς, ἔλλειψη δυνατῆς σκέψης καὶ δυνατῆς πνοῆς, ἀνικανότητα γιὰ τολμηρὲς συλλήψεις, γιὰ πλατιὲς συνθέσεις.
XVII.
Ἡ τάση (…) τῶν Ἑλλήνων διανοουμένων νὰ γνωρίσουν τὴ νεοελληνικὴ πραγματικότητα καὶ τὸ νεοελληνικὸ χαραχτήρα μοιάζει μὲ τὴν προσπάθεια ἑνὸς νέου ποὺ γυρεύει νὰ γνωρίσει τὸν ἑαυτό του, τὶς φυσικὲς κλίσεις του, τὶς δυνάμεις του, τὶς πιθανότητές του, πρὶν ἀρχίσει τὴ ζωή του.
XVIII.
Ὅπως ξέρετε ὑπάρχουν στὴν Ἑλλάδα πολλοὶ σχολαστικισμοὶ ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδη κι ὅλες τὶς ἀποχρώσεις, ριζοσπαστικοὶ καὶ συντηρητικοί, νεανικοὶ καὶ γεροντικοί, μὰ βλοσυροὶ ὅλοι σὰ δικαστὲς κακουργοδικείου.
