VII.
Κρούει ἡ ὥρα μιᾶς νέας ἑλληνικῆς γενεᾶς, πιὸ ὥριμης ἀπὸ τὶς προηγούμενες καὶ μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε πιὸ δυνατῆς (…). Ἡ μεγάλη ἀξία αὐτῆς τῆς γενεᾶς εἶναι ὅτι φέρνει ξανὰ στὴ νικημένη Ἑλλάδα μερικὲς πιθανότητες αὐτοπεποίθησης καὶ ἐξύψωσης, μερικὲς ἐλπίδες κατάχτησης τῆς ζωῆς. Τὴν ἀγαποῦμε τὴ γενεά μας, παρ᾽ ὅλα τὰ ἐλαττώματά της, γιατὶ μοιάζει νὰ εἶναι μιὰ γενεὰ ζωντανῶν καὶ τολμηρῶν ἀνθρώπων. Ἄμα τὸ θελήσει θὰ καθαρίσει αὐτὸ τὸ ἕλος ποὺ μᾶς περιβάλλει καὶ θὰ δώσει στὸν τόπο τὶς ψυχικὲς δυνάμεις ποὺ τοῦ λείπουν.
VIII.
Μιὰ ἀνόρθωση τῆς ψυχῆς δὲν εἶναι μιὰ βαθμιαία ἐξέλιξη ἀλλὰ ἕνα ἀπότομο ξύπνημα δυνάμεων ποὺ κοιμόντανε, μιὰ βίαιη ἐπιστροφὴ ἀπὸ τὸ μαρασμὸ στὴ ζωή. Μερικοὶ ἄνθρωποι, ἀπρόσκλητοι καὶ ἀνεπιθύμητοι, κόβουν ὅλους τοὺς δεσμούς μὲ τὸ ἄρρωστο παρελθὸν καὶ τραβοῦν μπροστά. Ἀρπάζουν τὶς ἀδέσποτες δυνάμεις, τὶς δίνουν συνείδηση τοῦ ἑαυτοῦ τους, τὶς ὠθοῦν πρὸς νέες κατευθύνσεις. Ἀρχίζουν μιὰ ἐποχή.
IX.
Ἀλίμονο στὴν Ἑλλάδα, ἂν στηρίζει τὸ μέλλον της μονάχα στὶς ἄμορφες μάζες τῶν φρόνιμων παιδιῶν. Τὸ ἰδανικό τους εἶναι μιὰ ἤρεμη καὶ γλυκιὰ μεσημβρινὴ Ἑλβετία, ὑπόδειγμα τάξης, ἄνεσης καὶ μακαριότητας, χωρὶς καμμιὰ ἀγωνία, κανένα μεγάλο ὄνειρο, καμμιὰ τρέλα, καμμιὰ δημιουργικὴ πνοή. Μὰ εἶναι δυνατὸ νὰ καταντήσει Ἑλβετία αὐτὴ ἡ χώρα τοῦ Ὁδυσσέα;
