Η σημερινή Ελλάδα με μόρφωση, με υποδομές, με συμμαχίες, μπορεί να κάνει το ίδιο και πολύ περισσότερα. Φτάνει να δημιουργήσουμε, να πιστέψουμε και να υπηρετήσουμε ξανά την ελπίδα. Αν το πιστέψουμε μέσα μας, όλοι να το πιστέψουμε, μπορούμε να το καταφέρουμε. Σε μια κοινωνία παγωμένη από το φόβο και τον πόνο που έχει φέρει η σημερινή πραγματικότητα, η ελπίδα μοιάζει με τις ακτίνες του ήλιου σε ένα ψυχρό χειμωνιάτικο πρωινό. Τις ακτίνες που δίνουν το θάρρος στους ανθρώπους να ξανασηκωθούν, να δράσουν και να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.

Η αναγέννηση της Πατρίδας μας δεν θα είναι όμως μια πράξη μηχανική. Θα γίνει μόνο αν ξεπηδήσει από μέσα μας, από τις αξίες μας και την ψυχή μας.

Στην ιστορική τελευταία του δημόσια παρέμβαση στις 28 Μαρτίου του 1969, ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης έλεγε, προειδοποιώντας τότε για τα δεινά που θα επέφερε τελικά η Δικτατορία: «ὅσες πνευματικὲς ἀξίες κατορθώσαμε νὰ κρατήσουμε ζωντανές, μὲ πόνους καὶ μὲ κόπους, πᾶνε κι αὐτὲς νὰ καταποντιστοῦν μέσα στὰ ἑλώδη στεκούμενα νερά».