Ὅλα εἶναι δεκτά, ὅταν δικαιολογοῦνται ἀπὸ τὴν ἀνάγκη — ἀκόμα καὶ τὴ σχετικὴ ἐκμετάλλευση τῶν ἀρχιτεκτόνων. Ἄλλωστε, αὐτὸ εἶναι τὸ ἑλληνικὸ ταλέντο: νὰ χτίζουμε ἢ νὰ ὑποσχόμαστε σπίτια.
Αἰσθάνθηκα ὅτι γιὰ νὰ ἀναστήσω τὸν αὐτοκτονήσαντα νέον Ἀντρέα Δημακούδη τοῦ πρώτου μου βιβλίου (ποὺ εἶμαι ἐγώ), ἔπρεπε νὰ προσευχηθῶ σὲ ὅλα τὰ πράγματα γιὰ νὰ μὲ δώκουν Ζωή.
Ἔπρεπε, γιατί ὁ Βαφόπουλος μὲ συνάντησε μιὰ μέρα στὸ νεκροταφεῖο καὶ μ’ ἔβρισε: «Σὲ βλέπουμε ζωντανότατο. Ἀπὸ τὴ μιὰ αὐτοκτονεῖς στὰ βιβλία σου, ἀπὸ τὴν ἄλλη κόβεις βόλτες».
Σελ. 1234567891011121314151617
