Πῶς ἀλλιῶς θὰ μποροῦσε νὰ τὸν βοηθήσει, βρίσκοντας τὴ διέξοδο μέσα ἀπ’ τὸν λαβύρινθο τῶν διαδρόμων;
Ἡ παρθενία εἶναι κάτι βασικό, γιατὶ ἀξιοποιεῖ τὸ πρᾶμα τῆς γυναικός, ἀξιοποιεῖ τὸ σῶμα μέσα ἀπ’ τὴ λαχτάρα γιὰ τὸ σῶμα.
Πάρε παράδειγμα τὴ Θεοτόκο: ὑμνεῖ τὸν Θεὸ μέσα ἀπ’ τὴ θνητότητα τοῦ σώματός της ποὺ παραδέχεται ἀπὸ τὰ πρίν.
Ὁ θάνατος ἐννοούμενος παρ’ ἀνθρώποις ἀθανασία ἐστι. Ἔτσι παίρνει νόημα ἡ ζωή, γιατί ἓν σῶμα ἐσμέν.
Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν καθολικισμό, ποὺ ἀπεικονίζει τὸν θάνατο σὰν ἕναν σκελετό, στὴν ὀρθοδοξία ὁ θάνατος εἶναι μιὰ κοπέλα ὄνειρο, μ’ ἕνα φουστάνι μούρλια, μ’ ἕνα φτερὸ παγωνιοῦ στὸ κεφάλι, νὰ σέρνει χορὸ μὲ μαντιλάκι μπροστά, καὶ πίσω ν’ ἀκολουθοῦν νέοι, γέροι, γυναῖκες, μωρά. Καλαματιανό.
Ἔτσι, ὅταν ἐγὼ δὲν θὰ αἰσθάνομαι τίποτα, θὰ αἰσθάνεσαι ἐσύ. Ἀγάπα τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν. Ἂν ὅμως ἔχεις μαζί του σχέση σωματική, αὐτὸ εἶναι ἀδύνατο.
Ἡ πληθώρα τῶν ἐντυπώσεων καὶ τῶν αἰσθημάτων σὲ πλανεύει. Δὲν μπορεῖς νὰ ξεχάσεις τὸν ἑαυτό σου.
Βέβαια, ἀγωνιζόμενοι πολλοὶ παρουσιάζουν πνευματικὲς ἀλλοιώσεις ποὺ δὲν πρέπει νὰ μᾶς τρομάζουν, ἀλλὰ νὰ μᾶς γεμίζουν χαρά… Ὁ πατὴρ Παΐσιος στὸ Ἅγιον Ὅρος…
