Ὅταν ὅμως δὲν περιφρονεῖται ἡ πραγματικότητα, ὅλα χωρὶς ἐξαίρεση, οἱ ἴδιοι οἱ μεταστάντες!, εἶναι δυνατὸ νὰ βοηθήσουν.
“Ἡ μητέρα μου πέθανε κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ 40. Ἡ ἀδελφή μου Αἰκατερίνη πέθανε κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ 60 ἀπὸ καρκίνο. Ἡ ἄλλη ἀδελφή μου, ἡ Μαρία, βρισκόταν στὸ νοσοκομεῖο δίπλα της, ὅταν ἡ Αἰκατερίνη ἦταν σὲ κωματώδη κατάσταση ἀπὸ φοβεροὺς πόνους. Καὶ ξαφνικὰ ἡ Αἰκατερίνη σηκώνεται ἀπὸ τὸ προσκέφαλο καὶ ἐντελῶς καθαρὰ λέει: ‘Μόλις εἶδα τὴ μητέρα καὶ μοῦ εἶπε ὅτι θέλει νὰ πεθάνουμε ὅλοι μὲ πίστη.’ … Καὶ μόλις τὸ εἶπε, ἔπεσε πάλι στὸ προσκέφαλο ἤδη νεκρή. Συνεπῶς, ἡ κοινωνία μὲ τοὺς κεκοιμημένους εἶναι δυνατή. Δὲν εἶναι ἁπλὸ πρᾶγμα οὔτε εὔκολο, ἀλλὰ εἶναι ὁπωσδήποτε πραγματικό…” (τ. β΄, σ. 130).
*
Ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνας καὶ ὁ ἴδιος, γράφονται ὅμως πολλά, ἐπειδὴ ἐμεῖς εἴμαστε πολλοί, καὶ καθένας πλησιάζει κοντά Του ἀπὸ διαφορετικοὺς δρόμους.
Ὁ προσωπικὸς βίος ἰσοδυναμεῖ μὲ πλῆθος βιβλίων κι ἔτσι ὅσα θὰ γραφοῦν μέχρι συντελείας εἶναι ἐλάχιστα μπροστὰ σὲ ὅσα γίνονται χωρὶς νὰ γράφονται.
Θέλουμε νὰ διαβάζουμε προηγούμενα καὶ νέα βιβλία γιὰ νὰ ἐρχόμαστε σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς ἄλλους καὶ ἀποκτῶντας αἴσθηση τῆς προσωπικῆς ἐμπειρίας τους, ποὺ εἶναι μιὰ πλευρὰ τῆς δικῆς μας πιὸ διαφορετική, ὅπως βρίσκεται μέσα ἀλλὰ καὶ πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, μεγαλώνοντας τὰ μέτρα μας.
Σελ. 12345678910
