Τὸ δικαίωμα εἶναι κοσμικὴ λογική. Ὁ ἄνθρωπος, ὅσο πιὸ κοσμικὸς εἶναι, τόσο περισσότερο δικαίωμα ἔχει· ὅσο πιὸ πνευματικὸς εἶναι, τόσο λιγώτερο δικαίωμα ἔχει…

«Ἔκανα», λένε μερικοί, «τὴν δουλειά μου, βοήθησα ἐκεῖ, τελείωσα. Εἶμαι ἐντάξει. Ἡ ἄλλη δουλειὰ δὲν εἶναι δική μου, φεύγω…». Δὲν ἐξετάζουν ἂν ὁ ἄλλος εἶναι φιλάσθενος ἢ ἔχη πονοκέφαλο καὶ δὲν μπορῆ νὰ δουλέψη ἢ δουλεύη λιγώτερο… Ἢ λένε: «αὐτὴ ἡ μερίδα εἶναι δική μου· τὴν δικαιοῦμαι», καὶ δὲν ἐξετάζουν ἂν ὁ ἄλλος εἶναι πιὸ ἀδύνατος ἢ ὁ ὀργανισμός του καταναλίσκη περισσότερο, καὶ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ περισσότερη τροφή…

Ξέρετε τί εἶναι νὰ βλέπης ἀνθρώπους πνευματικοὺς νὰ ἀντιμετωπίζουν κοσμικὰ τὰ πράγματα; Λίγο–πολὺ δηλαδὴ παρατήρησα σὲ ἀρκετοὺς μοναχοὺς τὸ ἑξῆς: Τὴν νηστεία, τὴν προσευχή, τὴν ἀκολουθία, τὸ διακόνημα, τὰ κάνουν. Φοροῦν ἔνδυμα μοναχικό, ἔχουν καλογερικὸ πρόγραμμα, ἀλλὰ ἡ ἀντιμετώπιση, ἀντὶ νὰ εἶναι πνευματική, εἶναι κοσμική, γιατὶ κοιτοῦν πῶς νὰ μὴν τοὺς ποῦν καμμιὰ κουβέντα, νὰ μὴν ἀδικηθοῦν. Δηλαδὴ βρίσκονται στὴν κοσμικὴ δικαιοσύνη καὶ πολλὲς φορὲς οὔτε καὶ ἐκεῖ φθάνουν. Ἄντε τώρα νὰ συνεννοηθῆς πνευματικὰ μ᾿ αὐτούς…