Τὸ ἴδιο ἄσχετη ἡ μετάφραση τοῦ Κορτὼ στὴν ἴδια σελίδα, ὅπου ἔχει τὴν τιμητική της ἡ ματαιοδοξία. Ἂν κανεὶς λαχταράει νὰ κάνει some kind of a splash δὲν εἶναι ὅποιος (ἐνδεχομένως γιὰ μή–ἐγωϊστικὸ λόγο) ‘θέλει να ακουστεί’ (Κορτώ), ἀλλὰ ὅποιος ‘θέλει νὰ κάνει κάποιου εἴδους πάταγο,’ ὅπως πολὺ καλὰ μεταφράζει ὁ Ἀλάτσης.
Ἡ Φράνυ, κακῶς ὑποχωρῶντας στὶς πιέσεις τοῦ ἀνόητου φίλου της, μιλάει γιὰ τὴ Φιλοκαλία. Πρῶτα προσπάθησε νὰ πεῖ τί ἔχει καταλάβει γιὰ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ ποὺ ἀναφέρει ἡ Βίβλος, ἔπειτα (σ. 31/32/41) πληροφορῶντας πὼς ἡ Φιλοκαλία “apparently was written by a group of terribly advanced monks who sort of advocated this really incredible method of praying.”
Ὁ Κορτὼ τὰ κάνει ξανὰ θάλασσα, ἐφόσον ἡ ἀπόδοση τοῦ advocated μὲ τὸ συνιστοῦσαν (“συνιστούσαν μια τελείως απίστευτη μέθοδο προσευχής”) τὸν ἐμποδίζει νὰ συνυπολογίσει τὸ sort of, ἔτσι ἀποσιωπῶντας τὸν δισταγμὸ τῆς Φράνυ, ὅτι ὁ τρόπος τῶν μοναχῶν τῆς Φιλοκαλίας ὣς ἕνα τοὐλάχιστον βαθμὸ διαφεύγει ἀπὸ τὴν περιγραφή της.
Ὁ Ἀλάτσης τὸ ἀποδίδει πιὸ σωστά: “προπαγανδίζουν, σὰ νὰ λέμε, αὐτὴ τὴν πραγματικὰ ἀπίστευτη μέθοδο προσευχῆς.”
