51 Πλάτωνος Νόμοι 729c.
52 Ὅ.π. 730c. Πρβλ. Δημοκρίτου DK 186.
53 Γιὰ παράδειγμα βλ. Ἡρακλείτου DK 2. Πρβλ. τὸ κείμενο ‘Ὁ Ἕλληνας φυτό,’ εἰς Βαλσάμης, Στοιχεῖα, ὅ.π., σ. 51 κ.ἑ.
54 Ὁ Κιτρομηλίδης σημειώνει ὅτι “στὸ ἐλεύθερο ἑλληνικὸ βασίλειο ἡ ἀπήχηση τῆς ρωσικῆς θεολογικῆς σκέψης ἔγινε κυρίως αἰσθητὴ χάρη στὴ δράση τοῦ Κωνσταντίνου Οἰκονόμου … Ἡ ἐπίδραση τῆς ρωσικῆς θεολογίας παρέμεινε ἰσχυρὴ στὴν Ἑλληνικὴ Ἀνατολὴ ὡς ἐναλλακτικὴ πνευματικὴ θεώρηση, σὲ ἀντιδιαστολὴ πρὸς τὴν ἑλλαδικὴ θεολογία ποὺ εἶχε τὴν προέλευσή της στὸν ἀκαδημικὸ προτεσταντισμὸ τῆς Γερμανίας” (“Ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Κοινοπολιτεία στὶς ἐθνικὲς κοινότητες: τὸ πολιτικὸ περιεχόμενο τῶν ἑλληνορωσικῶν πνευματικῶν σχέσεων κατὰ τὴν τουρκοκρατία”: Χίλια Χρόνια Ἑλληνισμοῦ–Ρωσίας, Ἀθήνα 1994, σ. 154).
55 Πράξεις 17.21.
56 Πλάτωνος Φαῖδρος 275b–c. Δὲν νοεῖται ὡς σύμπτωση ἡ ἱστορικὴ μοναδικότητα τῆς μεταστροφῆς τοῦ ἑλληνισμοῦ, τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ ὅλες τὶς μεγάλες ἀρχαῖες παραδόσεις μόνο ἡ ἑλληνικὴ μπόρεσε νὰ ὑπερβεῖ τὰ μορφώματα τοῦ προηγούμενου πολιτισμοῦ της σὲ βαθμὸ ἱκανὸ γιὰ νὰ προσέλθει στὸν Χριστό, ὅπως μέχρι σήμερα δὲν ἔχει συμβεῖ οὔτε στὴν Κίνα, οὔτε στὴν Ἰνδία, οὔτε κἂν στὸ Ἰσραήλ, ἡ πνευματικότητα τῶν ὁποίων δὲν προϋποθέτει ἀνάκριση τῶν πεποιθήσεων ἀλλὰ διανοητικὴ ἀγκύλωση, στὴν καλύτερη περίπτωση κατάπαυση κάθε συλλογιστικῆς λειτουργίας.
