Οἱ τραγουδιστὲς τῆς Harmonia Mundi ἅδουν τοὺς ὕμνους ὡς ἐὰν ἐπρόκειτο γιὰ κοινοὺς θρήνους.
Ἡ μελωδία ἴδια καὶ ἀπαράλλακτη, οἱ φωνὲς ἀλάνθαστες, ἀλλὰ μακριὰ ἀπὸ τὸ βίωμα ποὺ δημιούργησε τὰ ἔργα αὐτά. Καταλαβαίνουμε λοιπὸν τί ὑπερισχύει, ὅποτε λείπει ἡ ζωντανὴ παράδοση; Καταλαβαίνουμε τί ἐμπαιγμός, ὅταν προσπαθοῦμε νὰ πληροφορηθοῦμε κάτι ποὺ δὲν ἀνήκει στὸ δικό μας παρὸν καὶ δὲν προσδιορίζει τὸν βίο μας;

Σελ. 12