Αὐτὸ δὲν εἶναι δύσκολο νὰ τὸ καταλάβει κανείς. Τὸ κτῆνος ποὺ μεταμορφώθηκε εἶναι ἐπειδὴ ἤθελε, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ εἶχε κάπου νὰ πάει, τὸν καλοῦσε μιὰ ζωντανὴ καὶ θερμὴ σχέση. Ὅμως ὁ σύζυγος ποὺ δὲν θυσιάζεται ἀπὸ τὴν θέρμη τῆς ἀγάπης ἀλλὰ ἀπὸ καθῆκον, δὲν ἔχει νὰ δώσει ἄλλο ἀπὸ καθῆκον, ὑπολογισμὸ καὶ ὑποχρέωση, ὁπότε ἡ σχέση εἶναι καταδικασμένη νὰ μὴν ὑπάρξει ποτέ.
Συνεπῶς, ἂν ἔγινε πράγματι γάμος, ὑπῆρξε ἑνότητα, ἐλευθερία καὶ συνείδηση τῆς ἀξίας ἑνότητας καὶ ἐλευθερίας. Ἂν προκύψει γάμος στὸ μέλλον, εἶναι μόνο ἂν μεγαλώσουν αὐτὰ ἀκόμη περισσότερο. Ὅσο αὐτὰ ἀπουσιάζουν, ἀπουσιάζει ὁ γάμος. Τὸ δαχτυλίδι συμβολίζει τὴν ἔνταση τῆς ἐρωτικῆς ἑνότητας ὄχι τὴν βία ἑνὸς καθήκοντος, ἀκόμη κι ἂν αὐτὸ κακῶς νομίζεται ἱερό.
__
Πρβλ. τὸ κείμενο, Γάμος, έρωτας και σεξουαλικότητα στην χριστιανική παράδοση.
