Ἡ ζήλεια ποὺ φθάνει καμμιὰ φορὰ στὴν κακοποίηση καὶ ἀπὸ μερικοὺς θεωρεῖται ἀκόμη καὶ ἀπόδειξη ἀγάπης!, δὲν εἶναι καθόλου ἀγάπη ἀλλὰ ἰδιοτέλεια, ρηχότητα, ἄγνοια καὶ διαστροφή. Τὸ ἴδιο ὁτιδήποτε καταλήγει στὴν βία, τὴν ἀδιαφορία ἢ τὴν ὑποκρισία ἀνάμεσα στὸ ζευγάρι. Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη ὑπάρχουν τὰ δῶρα τοῦ Πνεύματος: χαρά, εἰρήνη, ἀλήθεια…
Ἡ γυναίκα δὲν καλεῖται στὸν γάμο ὡς ἀρνὶ στὴν σφαγή, οὔτε ὁ ἄνδρας ὡς δήμιος. Καὶ ἀντιστρόφως. Μόνη δικαιολογία ἐμμονῆς στὴν συμβίωση παρὰ τὴν ἀπουσία πραγματικῆς σχέσης, εἶναι ὅταν τὸ ζευγάρι ἔχει βάσιμους λόγους νὰ πιστεύει πὼς ἡ ἑνότητα ποὺ ὑπῆρξε κάποτε μεταξύ τους εἶναι δυνατὸ νὰ ἐπανέλθει. Ἂν δὲν ὑπῆρξε ποτὲ ἑνότητα, δὲν ὑπῆρξε ποτὲ γάμος. Ἂν ὑπῆρξε ἐπίπλαστη ἑνότητα, ἔγινε ψεύτικος γάμος.
Ὁ γάμος δὲν εἶναι τελετὴ μαγείας, ὅπου τὸ κατάλληλο τυπικὸ ὑποχρεώνει τὶς ὑπερκόσμιες δυνάμεις νὰ δεσμεύσουν δυὸ ἀνθρώπους. Ὁ γάμος εἶναι εἴσοδος ἀπὸ ἐλευθερία σὲ ἀκόμα μεγαλύτερη ἐλευθερία.
Σὲ τί στηρίζεται ἡ ἀποκλειστικότητα τοῦ γάμου;
Πόσο ἀπίθανο εἶναι μιὰ δεκαετία ἢ τὴν ἀμέσως ἑπόμενη ἡμέρα ἀφότου παντρευτῶ, νὰ γνωρίσω κάποιον μὲ τὸν ὁποῖο θὰ ἔχω τὴν ἴδια ἢ μεγαλύτερη ἑνότητα; Ὅμως εἰπώθηκε πὼς ἡ ἐπιθυμία γιὰ τὸν ἄλλο εἶναι ἡ ἀπολύτως πρωταρχικὴ αἰτία τοῦ γνήσιου γάμου. Ἂν ἡ ἐπιθυμία αὐτὴ στρέφεται σὲ περισσότερους, ὅπως εἶναι φυσικὸ καὶ θεμιτὸ νὰ συμβαίνει, τί γίνεται μὲ τὸν γάμο ποὺ ἤδη ἔχω κάνει;
