Ένας πολίτης που πληρώνει φόρους, και μάλιστα πολλούς φόρους, αλλά δεν έχει ανάλογη ανταπόδοση σε υπηρεσίες, για να το πω απλά: ο πολίτης αυτός αισθάνεται κορόιδο. Το κίνητρό του δε για να φοροδιαφύγει είναι ακόμα μεγαλύτερο. Ένας πολίτης, ο οποίος αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει πολιτικό μέσο ή ακόμα και να πληρώσει γρηγορόσημο για να κάνει τη δουλειά του, εξοργίζεται. Δεν νιώθει πολίτης με δικαιώματα. Νιώθει θύμα ενός συστήματος.
Και βέβαια οι νομοταγείς πολίτες, αυτοί που δεν φοροδιαφεύγουν, αυτοί που δεν έχτισαν αυθαίρετα σπίτια, με κάθε ρύθμιση που αφορά κάποιον ο οποίος έχει φοροδιαφύγει ή έχει χτίσει ένα αυθαίρετο αισθάνονται και με τη σειρά τους κορόιδα.
Έτσι, λοιπόν, υπονομεύεται αυτή η κεντρική, η βασική εμπιστοσύνη που πρέπει το κράτος να έχει απέναντι στους θεσμούς και η οποία βασίζεται στην παραδοχή ότι οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται από όλους. Και το πρόβλημα δυστυχώς στην πατρίδα μου από τα χρόνια της μεταπολίτευσης ήταν ότι η παραβατικότητα ήταν τόσο εκτεταμένη, που το κράτος αναγκαζόταν πάντα εκ των υστέρων να έρχεται και να νομιμοποιήσει αυτή την παραβατικότητα, στέλνοντας το λάθος μήνυμα στους συνεπείς πολίτες.
Και ένας πολίτης, βέβαια, που περιμένει χρόνια για να εκδικαστεί μια υπόθεση και δεν μπορεί να βρει το δίκιο του, εκδηλώνει τη δυσαρέσκειά του εκφράζοντας μια συνολικά αρνητική στάση απέναντι στην Ελληνική Πολιτεία και τους θεσμούς. Για το λόγο αυτό η μεταρρύθμιση του Κράτους, της Αυτοδιοίκησης και της Δικαιοσύνης είναι απολύτως κομβικής σημασίας για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς της πολιτείας και του πολιτικού συστήματος.
