Εἶναι τὸ ἔθνος μιὰ πραγματικότητα ἐπιρρεπὴς στὴν μεροληψία καὶ τὴν ἰδιοτροπία; Ἴσως. Ζητούμενο ὅμως τῆς ἕνωσης δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ κατάργηση τῶν μελῶν της, ἀλλὰ ἡ ἔνταξή τους σὲ πραγματικότητα ποὺ περιέχει καὶ ἱκανοποιεῖ τὶς μύχιες ἀγωνίες καὶ πιὸ σημαντικὲς ἀποβλέψεις τους. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ εἶναι ἐξίσου ἀδύνατο νὰ ἐνταχθοῦν στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση συνολικὰ ἢ ἐν μέρει πληθυσμοὶ ποὺ συγκρούονται μὲ τὰ θεμελιώδη στοιχεῖα τοῦ πολιτισμοῦ τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν, ἡ ἀρχὴ τῶν ὁποίων, ὅλων, βρίσκεται στὸν Ἑλληνισμό.
Μὲ τὴν ἔμφαση ποὺ ἔδωσε ἐδῶ ὁ Μακρὸν πάρα πολὺ σωστὰ προειδοποιεῖ ὅτι τὸ κλειδὶ ποὺ ἀνοίγει τὴν πόρτα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καὶ τὴν κλειδώνει γιὰ ὅσους δὲν ἔχουν θέση ἐντός της, τὸ κρατάει ἡ ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ ὁμιλία τοῦ Μακρὸν φανερώνει ὅτι μποροῦμε νὰ ἀναπτύξουμε τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἢ νὰ τὴν διαλύσουμε, δὲν μποροῦμε ὅμως νὰ ποῦμε ὅτι δὲν γνωρίζαμε τί ὁδηγεῖ στὴν ἐνδυνάμωση καὶ τί στὴν καταστροφή της.
