Ζητούμενο τῆς ἕνωσης δὲν εἶναι νὰ νοιώσει ὁ Γερμανὸς πιὸ οἰκεῖο καὶ ἐθνικὸ τόπο του τὴν Γαλλία, ὅπου δὲν μπορεῖ οὔτε κἂν νὰ μιλήσει τὴν γλῶσσα του! Αὐτὸ εἶναι ἀδύνατο, δὲν πρόκειται νὰ γίνει ποτέ, καὶ δὲν εἶναι ὁ σκοπὸς οὔτε προϋπόθεση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης — ἀλλὰ νὰ νοιώσει πιὸ οἰκεῖο τόπο του τὴν ἴδια τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση!
Γι’ αὐτὸ μὲ ἐντυπωσιακὴ ὀρθότητα ὁ Μακρὸν ἐξήγησε στὴν ὁμιλία του πὼς ἡ ὑπόσχεση τῆς Εὐρώπης σὲ κάθε λαό της δὲν εἶναι νὰ μπορεῖ νὰ ζήσει καλὰ στὶς πόλεις κάποιου ἄλλου ἔθνους, ἀλλὰ στὶς ἴδιες τὶς δικές του πόλεις, ὅτι κάθε πολίτης μπορεῖ νὰ ἔχει μιὰ καλύτερη ζωὴ στὸν τόπο του καὶ στὴν γλῶσσα του. Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση εἶναι μιὰ ὀντότητα ποὺ δὲν καταργεῖ τὰ ἔθνη ἀλλὰ τὰ ὁλοκληρώνει, τὰ μεγαλώνει καὶ τελειοποιεῖ.
Μέσα στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἂν εἶναι γνήσια, κάθε ἔθνος ἔχει μεγαλύτερη αὐτονομία ἀπ’ ὅση θὰ εἶχε μόνο του καὶ ἐκπληρώνει τοὺς στόχους του ἀκόμη περισσότερο καὶ καλύτερα ἀπ’ ὅσο προηγουμένως. Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση εἶναι ἔτσι αὐτὸ ποὺ κάνει τὴν Ἑλλάδα πιὸ ἑλληνική, τὴν Γαλλία πιὸ γαλλική, τὴν Γερμανία πιὸ γερμανική…
