Η εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου έχει δημιουργήσει μια θετική εμπειρία διαχείρισης των ΑΕΙ με βάση αυτές τις αρχές. Το κεκτημένο αυτό πρέπει να αξιοποιηθεί και βεβαίως να διευρυνθεί όταν η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών επιτρέψει το κλείσιμο της νομοθετικής παρένθεσης Γαβρόγλου και διασφαλίσει ξανά την επαφή των ελληνικών πανεπιστημίων με το μέλλον.
Το κεντρικό βήμα είναι η ανάδειξη μιας νέας αρχής που πρέπει να διέπει την ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση: της ευελιξίας.
Δεν είναι λογικό να περιμένει κανείς ότι τα ελληνικά Πανεπιστήμια θα προχωρήσουν όλα – όλες οι σχολές και όλα τα τμήματα τους- με την ίδια ταχύτητα και με την ίδια εστίαση ως προς την αριστεία.
Η ευελιξία ως οργανωτική και λειτουργική αρχή θα δώσει τη δυνατότητα σε κάθε πανεπιστήμιο να αναδείξει τη φυσιογνωμία του με τις αναγκαίες διαφοροποιήσεις και θα λειτουργήσει ως κίνητρο για την ενεργοποίηση του προσωπικού, των σπουδαστών, της τοπικής κοινωνίας, των επιχειρήσεων που συνδέονται με τον τόπο εγκατάστασης ή τα ερευνητικά και διδακτικά πεδία του κάθε πανεπιστημίου.
Βασική προϋπόθεση της ευελιξίας είναι η νομική πολυτυπία των πανεπιστημίων με την συνύπαρξη πλέον δημόσιων και ιδιωτικών (μη κρατικών) Πανεπιστημίων στο πλαίσιο μιας πολιτικής που προσελκύει αφενός μεν μεγάλες δωρεές, κληροδοτήματα και χορηγίες, αφετέρου δε μακράς πνοής ιδιωτικές επενδύσεις υπό αυστηρούς θεσμικούς και ακαδημαϊκούς όρους ποιότητας.