*
Το 1893, αδιαφορώντας για την πτώχευση, ο Δεληγιάννης διπλασίασε τις στρατιωτικές δαπάνες και φανάτισε τους οπαδούς του με φιλοπόλεμες διαδηλώσεις. Το 1897, ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε στην Κρήτη για να στηρίξει την επανάσταση. Σε λίγες μέρες, ο οθωμανικός στρατός βρισκόταν εκατό χιλιόμετρα από την Αθήνα. Οι Δυνάμεις ανάγκασαν τον Σουλτάνο να δεχθεί ανακωχή με αντάλλαγμα τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις.
Τον Δηλιγιάννη διαδέχεται ο Ζαΐμης και μέσα σε ένδεκα μήνες κατορθώνει πράγματα που σήμερα φαίνονται απίστευτα: να ενσωματώσει την πολεμική αποζημίωση στο παλαιό δημόσιο χρέος να αναδιαρθρώσει το χρέος· να μειώσει δαπάνες και να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούσε ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος· και να πείσει τις Δυνάμεις να επιβάλουν την αυτονομία της Κρήτης με ύπατο αρμοστή έλληνα πρίγκιπα.
Επτά χρόνια αργότερα, η δραχμή που είχε υποτιμηθεί κατά 50% θα ανακτήσει την ισοτιμία της με το γαλλικό φράγκο και το 1907 η τιμή της θα υπερβεί την τιμή του χρυσού φράγκου, γεγονός πρωτοφανές στην ιστορία της χώρας. Εμείς αν καταφέρουμε κάτι τέτοιο, δεν θα είναι σε ένδεκα μήνες αλλά σε ένδεκα χρόνια το λιγότερο – ήδη έχουν περάσει οκτώ.
