Στη Ρουμανία εξαθλίωση, ουρές για φαγητό, έλλειψη κεντρικής θέρμανσης. «Δεν μπορεί να πάλεψα γι’ αυτό το πράγμα, δεν ήταν αυτό το ιδανικό μου», έλεγα στον εαυτό μου. Γιατί κι εγώ αριστερός ήμουν. Όλοι, όταν τελειώσαμε ένα Πολυτεχνείο μετά την πτώση της Χούντας, ήμασταν αριστεροί. Για να το θέσω λίγο σχηματικά, η Ρουμανία ήταν μια χώρα που επισκεπτόσουν κομμουνιστής κι έφευγες από αυτήν δεξιός…
Δεν είχα λεφτά και για το φιλμ, που ήταν το μεγαλύτερο έξοδο, γι’ αυτό και δε φωτογράφιζα συνέχεια. Αυτό μου έκανε καλό, γιατί ασκήθηκα στο να βλέπω εικόνες, να φωτογραφίζω χωρίς φιλμ, γεγονός που με κρατούσε σε διαρκή εγρήγορση. Έτσι έγινα, στην ουσία, φωτογράφος. Σήμερα τραβάς το οτιδηποτε χωρίς να προβείς σε διαλογή, πρόκειται για φωτογραφίες που δεν είδες καν στο πεδίο. Είναι σαν συλλογή πεταλούδων, δηλαδή κάτι νεκρό…
Ξαφνικά, με τη φωτογραφία βρήκα νόημα στον κόσμο και τη ζωή μου. Το Μάρτιο του ’84, φωτογράφισα έναν κύριο στο Ζάππειο με ένα γατάκι στην αγκαλιά, ήταν η δεύτερη φωτογραφία. Μια τρίτη, απεικονίζει δυο ηλικιωμένες με μια γάτα. Ό,τι έκανα κατόπιν ήταν παραλλαγή αυτής της φωτογραφίας. Κι αυτό που παράγεται από τέτοιες φωτογραφίες υπερβαίνει την πραγματικότητα και γίνεται κάτι πολύ ενδιαφέρον…