Mε ενδιέφερε η εικόνα, κι αυτή σου δίνεται για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, μετά έχει χαθεί μαζί με τον άνθρωπο. Εκείνη τη στιγμή διαισθητικά αντιλαμβάνεσαι αν έχεις φωτογραφίσει κάτι σημαντικό ή όχι. Δεν έχω «στήσει» ποτέ φωτογραφία…
Μετά το ‘90 έκανα άλλες δουλειές, έπειτα οικογένεια και τα χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα με τέτοια ταπεινά σχέδια. Μαζί με τις φωτογραφίες, ξέχασα και την τότε ζωή μου. Ήταν μεγάλη εμπειρία εκείνα τα ταξίδια, ό,τι πιο σημαντικό είχα ζήσει, κι ίσως γι’ αυτό μπορεί να τρόμαξα και λιγάκι και να ήθελα να την ξεχάσω.
Μέσω των άλλων ανθρώπων, έβλεπα κι εμένα τον ίδιο. Το 2014, βρήκα τη μηχανούλα σε ένα συρτάρι, θυμήθηκα πως κάτι είχα κάνει μ’ αυτή και βρήκα στην αποθήκη τα αρνητικά. Σκανάρισα μερικά και τα ανέβασα στο facebook. Στη συνέχεια, αναρτούσα καθημερινά μια φωτογραφία. Έκτοτε έχω ανεβάσει 600. Το αρχείο περιλαμβάνει 25.000 φωτογραφίες, 650 φιλμ…
Πάντα αγαπούσα την Ευρώπη, ήταν η ζωή μου. Αισθανόμουν πρώτα Ευρωπαίος και μετά Έλληνας. Η Ευρώπη είναι η χώρα μου κι η Ελλάδα το χωριό μου. Τα τελευταία χρόνια βλέπω μια τρομακτική απαξίωση της ιδέας της Ευρώπης, μέσα από ιδεολογήματα του τύπου «οι κακοί ξένοι», «η κακιά Γερμανία» ή ότι δε φταίμε εμείς ποτέ για όσα έχουμε κάνει. Εγώ δεν το πιστεύω αυτό…
