Εὐλογημένη ἡ στιγμὴ τοῦ ἀνεπιφύλακτου ἐπαίνου. Ἂς εἶναι εὐχὴ γιὰ τὸν νέο μας χρόνο ὑπάρξεις ὅπως τοῦ πιανίστα Γιώργου Λαζαρίδη.
Ὁ Λαζαρίδης δὲν εἶναι ‘καλὸς γιὰ Ἕλληνας’, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ σταθεῖ πλάι σὲ μεγέθη ὅπως τοῦ Χόροβιτς, τοῦ Ἀρράου, τοῦ Μπάρενμπόιμ… Τὸ ‘μπορεῖ’ σημαίνει ἐπίσης δυνατότητα, ποὺ ὅμως ἔχει ἤδη πραγματοποιηθεῖ ὣς ἕνα βαθμό.
Τὸ μειονέκτημα δὲν ὀφείλεται σὲ κατωτερότητα οὐσίας: ὅ,τι ἔχει ἑρμηνεύσει, χαρακτηρίζεται ἀπὸ ὑπεροχή, ὅμως περιορίζεται σὲ μικρὸ ἀριθμὸ ἔργων.
Ἔχει ἀκόμη εὐκαιρία νὰ πραγματοποιήσει τὶς δυνατότητές του, ἀλλὰ μόνο ἂν τὸ ἀποφασίσει γρήγορα καὶ ὁλόψυχα. Χρειάζεται νὰ δίνει κάθε χρόνο πολλὲς συναυλίες, νὰ μελετάει ἀκατάπαυστα, καὶ νὰ ἠχογραφεῖ γιὰ νὰ ἐκτίθεται σὲ εὐρύτερη κριτική.
Θαυμαστὸ ὅτι ἐργάζεται στὴν χώρα του. Ὅπως ἐξηγεῖ, «Αν έχεις βρει κάτι συγκεκριμένο στο εξωτερικό και θέλεις να το προσπαθήσεις επειδή σε ενδιαφέρει πολύ, τότε δεν έχω πρόβλημα. Το να βαράς, όμως, την πόρτα πίσω σου λέγοντας ότι τίποτε δεν έχει αξία εδώ, τότε αυτή είναι η συνταγή ώστε πραγματικά τίποτε να μην αποκτήσει ποτέ αξία.»
Σελ. 12
