Μήπως τὰ πλάσματα δὲν προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεό; Σκοπὸς δὲν εἶναι ἡ μεγαλύτερη δυνατὴ κατάφαση, ἀγάπη τοῦ πλησίον ὡς ἑαυτοῦ, κλπ;
Ἡ ἐπιθυμία καταλαβαίνει κάποιο ἀγαθὸ στὰ πλάσματα καὶ ἐπιλέγει, ἀπορρίπτει, ἐγκαταλείπει γιὰ ἕνα ἀγαθὸ μεγαλύτερο ἢ προτιμότερο σὲ διαφορετικὲς συνθῆκες. Ἡ μεροληψία περιορίζει τὸν ἑαυτὸ καὶ τὸν ἀδικεῖ, ὅμως ἐδῶ συμβαίνει κάτι ποὺ ἀρχικὰ μοιάζει παράδοξο.
Ὅταν ἡ ἐπιθυμία ἱκανοποιηθεῖ ἀπόλυτα, ὅπως δὲν μπορεῖ νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο μὲ τὸ ἀπόλυτο ἀγαθό, τότε ἔχει ὑπερβεῖ τὸ πλάσμα ποὺ ἔγινε ἀφορμὴ ἢ ἔμοιαζε ὡς ἀφορμὴ γιὰ τὴν διέγερση τῆς ἐπιθυμίας. Αὐτὸ ἰσχύει γιὰ ὁποιαδήποτε σχέση — γιὰ συζύγους, φίλους, γονεῖς καὶ παιδιά.
Τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ ἐπιθυμία εἶναι πιὸ ἕτοιμη ἀπὸ ποτὲ νὰ ἐκταθεῖ καὶ νὰ περιβάλει μὲ τὴν ἴδια κατάφαση ὁτιδήποτε ἕτοιμο νὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν κίνησή της, τὴν στιγμὴ ἐκείνη δὲν χρειάζεται καὶ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ τὸ κάνει, γιατὶ δὲν γίνεται νὰ ἐρωτευτεῖ παρὰ μόνο ἕναν, καὶ μόνο μέσα σὲ αὐτὸν καὶ χάρη σὲ αὐτὸν σὰν μιὰ ἀντανάκλαση ὅλους τοὺς ἄλλους — τὸν φίλο, τὸ παιδί, τοὺς γονεῖς, τὸν σύντροφο…
