Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ γίνονται καλύτερα ἀντιληπτὲς οἱ κατ’ οἰκονομίαν ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ ἀποδοχῆς τῆς στρατιωτικῆς ἄμυνας μέχρι εὐλογίας τοῦ γάμου. Σκοπούμενο τῆς Ἐκκλησίας παραμένει ἡ συγκέντρωση τῆς διασκορπισμένης βούλησης καὶ ἡ ἀναζωογόνηση τοῦ νοῦ. Ὁ Πορφύριος συμβουλεύει, “Μακριὰ ἀπ’ ὅλους κι ἀπ’ ὅλα! Νὰ δουλεύεις, νὰ προσεύχεσαι, καὶ νὰ σὲ βλέπει μονάχα ὁ Θεός” (Τὸ Μυστικὸ εἶναι ἡ Εὐχαριστία, σ. 128).
Μερικοὶ ἀποδέχονται δῆθεν τὸ Εὐαγγέλιο ἀλλὰ ὄχι τοὺς Πατέρες ποὺ ἐξηγοῦν τὸ Εὐαγγέλιο, μεταγράφουν τοὺς ὅρους του στὶς συνθῆκες τῶν ἐποχῶν καὶ ἀναδεικνύουν τὴν εὐθύνη καθενὸς νὰ φέρει τὸν βίο του στὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ νὰ δοκιμαστεῖ καὶ νὰ προοδεύσει. Θὰ βοηθοῦσε ἂν πρόσεχαν περισσότερο τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ τότε δὲν θὰ δυσκολεύονταν νὰ διαπιστώσουν ὄχι μόνο ὅτι τὸ ἕνα βρίσκεται μέσα στὸ ἄλλο, ὥστε ἢ δέχεται κανεὶς μαζὶ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς Πατέρες, ἢ τίποτα, ἀλλὰ ἐπίσης ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶναι κἂν στὶς διατυπώσεις του λιγώτερο ὀξὺ ἀπὸ τοὺς Πατέρες:
“Νομίζετε πὼς ἦρθα ἐδῶ γιὰ νὰ δώσω εἰρήνη στὴ γῆ; Ὄχι, σᾶς λέω, ἀλλὰ διάσπαση!”(Λουκ. 12, 49-53) “Μὴ νομίσετε ὅτι ἦρθα νὰ βάλω εἰρήνη στὴ γῆ. Δὲν ἦρθα νὰ βάλω εἰρήνη ἀλλὰ μαχαίρι! Ἦρθα νὰ διχάσω τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν πατέρα του, τὴ θυγατέρα ἐνάντια στὴ μητέρα της, τὴ νύφη ἐνάντια στὴν πεθερά της, καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου ἡ οἰκογένειά του…” (Ματθ. 10, 34-36).
