Ανάγοντας την ευκολία και την βολή σε αξία, η λαϊκιστική κουλτούρα κρατεί την κοινωνία σε παθολογική ανωριμότητα, ώστε μεγάλο μέρος της να προχωρεί σε φαντασιώσεις σαν την μεγαλομανή μανία καταδίωξης που μας κατατρέχει και καταπνίγει κάθε δημιουργικό πέταγμα. Υπό τέτοιες συνθήκες είναι εύλογο να βουλιάζουμε σε βαθύτατη ανασφάλεια και γενικευμένη δυσπιστία, με το έλλειμμα αυτοπεποιθήσεως που συνεπάγονται. Στην ψυχική αναμέτρηση πρωτοβουλίας και αβεβαιότητος ο αμυντικός κοινωνικός μηχανισμός του παραδοσιακού μας ομαδισμού προκρίνει τον πατερναλιστικό κρατικισμό και το βάλτωμα που τον συνοδεύει…
Όπου λαϊκίστικη δημοκρατία εκεί και κουλτούρα διαφθοράς. Υπ’ αυτό το πρίσμα, μεταξύ άλλων βρίσκει την εξήγησή του και ο εθνικός μας κανιβαλισμός. Βεβαίως πρόκειται για σφάξιμο των νέων «με το μπαμπάκι» σε επίπεδο κοινωνικό, όμως ο συμβολισμός του δεν παύει να έχει αξιοσημείωτες ανθρωπολογικές αναφορές…
Η κατεστημένη κοινωνία και τάξη φοβάται τις αυτόνομες προσωπικότητες και σπεύδει να τις συμμορφώσει προς τα ισχύοντα, πρώτα με την πίεση του περιβάλλοντος και εν συνεχεία με την παιδεία των αποστηθίσεων και των έτοιμων απαντήσεων και τέλος με την πολιτική ζωή των συσσωματώσεων και των εντάξεων που φθάνει να ομαδοποιεί ακόμα και τις προσδοκίες των ανθρώπων.
