Μια κοινωνία υγιαίνει όταν αναπτύσσει τους διαφοροποιούς μηχανισμούς των μεταρσιώσεων εναντίων των απαγορεύσεων, οι οποίες τείνουν να ομαδοποιούν… Η κοινωνία που νοσεί δεσμεύει τα συναισθήματα. Για την ακρίβεια υποδαυλίζει τις μαζικές ανασφάλειες και τις στρέφει εναντίον των διαφοροποιητικών διεργασιών, οι οποίες ενέχουν από την φύση τους το στοιχείο του αγνώστου.
Σε τέτοια πλαίσια ο άνθρωπος πραγματώνεται στον χαμηλότερο, τον βιολογικό του εαυτό και παρασύρει το περιβάλλον στην έκπτωσή του. Το ζούμε κατά την μεταπολιτευτική περίοδο στις συμπεριφορές ικανού αριθμού συμπολιτών μας. Ιδιαίτερα κατά το διάστημα της «δημοσιονομικής» μας κρίσεως οι συμπεριφορές αποκαλύπτουν μία παθογένεια η οποία εκδηλώνεται με ανομικά συμπτώματα.
Η μεταδικτατορική «πολιτικοποίηση» κατέληξε στον πλέον αποσυνθετικό ομαδισμό που έχει γνωρίσει η κοινωνία μας από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους, με διαστάσεις μάλιστα οιονεί κουλτούρας. Βιώνουμε μια επιδεικτική απόρριψη των θεσμών στην λογική της σημερινής εξουθενωτικής οικονομικής συγκυρίας, οι κυρίως υπαίτιοι της οποίας μένουν ατιμώρητοι.
