Το αξιακό στοιχείο, έτσι, υπονομεύεται με «προοδευτικά» ιδεολογήματα ελεεινής μορφής, με μία ψευδοκαθολικότητα η οποία κατά βάθος συντηρείται με την αναγωγή σε υψίστη κοινωνικοπολιτική αρχή της άνευ όρων και ορίων ευτυχίας, ασχέτως εάν τούτο συνεπάγεται την χιονοστιβάδα του δημοσίου χρέους και τα μνημόνια.
Πρόκειται για παθολογική κατάσταση που δικαιολογεί την εφαρμογή της ιατρικής στην σπουδή της πολιτικής ιστορίας, το «ες αεί» της κληρονομιάς του Θουκυδίδη στην ανθρωπότητα. Μιλώ για το φαινόμενο του λαϊκισμού. Από τα ιδεολογικά υποστυλώματα του λαϊκιστικού ομαδισμού είναι η ανάδειξη του παρία σε πολιτικά προνομιούχο και κατ’ επέκταση η εξίσωση της αξιοκρατίας με την ανισότητα.
Στην μεταπολιτευτική περίοδο η αυθαίρετη τούτη εξίσωση πήρε τη μορφή κρατικιστικού προστατευτισμού, που ανέλαβε να αιμοδοτεί «προοδευτικά» το πατροπαράδοτο πελατειακό πολιτικό σύστημα. Το πελατειακό πολιτικό μας σύστημα έλαβε την θεσμική έκφραση μιας κουλτούρας της ήσσονος προσπάθειας, την οποία βιώνουμε στους τρόπους της ευκολίας και της εξυπηρετήσεως επί τη βάση του ήθους της «υποχρεώσεως» και της κάθε είδους παρεπόμενης συναλλαγής.
