Θυμηθεῖτε τὴ Ναυσικᾶ στὴν ἀκρογιαλιά, ὅταν βρῆκε τὸν Ὀδυσσέα. Οἱ ἄλλες κοπέλες τρομάζουν κι ἀπομακρύνονται, ὅταν τὸν βλέπουν γυμνὸ μ’ ἕνα κλαδὶ στὴ φύση του.
Ἡ παρθένος ὅμως Ναυσικᾶ τὸν συλλαμβάνει ἔτσι ὁλόκληρον, χωρὶς νὰ σκεφθεῖ τὴν ντροπὴ ἢ τὸν ἐνδεχόμενο γάμο. Τὸν βλέπει γυμνὸ καὶ δὲν φεύγει.
Ποιά ἀξιοπρεπὴς παρθένος βασιλοπούλα θὰ δέχονταν νὰ δεῖ ἕναν θαλασσοδαρμένο, ἐλεεινὸ καὶ τρισάθλιο;
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ φυσικὴ κατάστασις πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ποὺ σχηματίζει ἡ ἀγάπη, εἶναι κάτι ἄλλο: εἶναι βάκχεμα τοῦ νοῦ ἀπὸ τὴ θεὰ Ἀθηνᾶ.
Νὰ μὴ χαρίζεσαι στὴν οἰκογένεια ἢ σὲ ὅ,τι ἀγαπᾶς στενά. Νὰ διαλέγεις τὴ μοναξιὰ ποὺ θὰ σὲ μάθει νὰ ἀγαπᾶς τὸν καθένα.
Νὰ στηριχθεῖς στὴ μοναξιά, ὅπως ἡ πόρνη ἀκουμπάει στὸν νταβατζή της γιὰ νὰ ἐξασφαλισθεῖ, ἐπειδὴ δίδεται στοὺς πάντες.
Τὰ ὅρια τότε θολώνουν καὶ δὲν ὑπάρχει τὸ καλὸ καὶ τὸ κακὸ — μόνο ἡ κίνηση. Ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν ἀγάπη.
_________
Ἀπὸ συνέντευξη τοῦ Πεντζίκη στὸν Σ. Τσαγκαρουσιάνο, LiFO, Ἀναδημοσίευση 10.4.2015
