Τὸ ζευγάρι ὅταν εἶναι πραγματικό, εἶναι ὁλοκληρωμένο καὶ δὲν ἔχει νὰ χάσει ἢ νὰ κερδίσει τὸ παραμικρὸ ἀπὸ τὴν ὕπαρξη ἢ τὴν ἀνυπαρξία τέκνων. Οἱ γόνοι τῆς οἰκογένειας καλοῦνται ἐν καιρῷ καὶ ἐνδεχομένως νὰ παραλάβουν καὶ ἐπαναλάβουν τὴν ἴδια ὁλότητα, ἂν ὑπάρχει, ὄχι νὰ τῆς προσφέρουν. Ὅμως τὸ παιδὶ ἀρχικῶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιπροσφέρει τὴν ἐξουσία του, ἐνῶ ἐνδέχεται ἀκόμη καὶ νὰ ἀπορρίψει τὴν σχέση μὲ τοὺς γονεῖς του μεγαλώνοντας. Στὴν πνευματικὴ σχέση ὑπάρχει ἀμοιβαιότητα, ἢ ἀλλιῶς δὲν ὑπάρχει ἡ σχέση.
Προσπερνῶ τάχιστα τὶς ἑπόμενες σελίδες τοῦ ἀπρόσεκτου αὐτοῦ κειμένου ἑνὸς καλοῦ ἐπισκόπου, ἐλπίζοντας ὅτι ὅσα εἰπώθηκαν δίνουν νήματα καὶ ἀρχὲς γιὰ νὰ προσεγγίσει κανεὶς τὸ ὑπόλοιπο.
