Ὅπως δείχνει ἀπὸ μόνο του τὸ σφρῖγος τῆς χριστιανικῆς λατρείας, παρά τοὺς συνεχεῖς σκληροὺς διωγμούς, ἡ πολυπληθέστερη παγανιστικὴ πλευρὰ τῆς αὐτοκρατορίας θὰ πρέπει ἀντιστοίχως νὰ ἦταν ἐκτυφλωτικά πιὸ σαθρὴ πνευματικά, μὲ χλιαρὲς καὶ ἀσήμαντες ἀποβλέψεις, ὥστε νὰ φθάσουν οἱ αὐτοκράτορες νὰ στοιχηματίσουν στὸ ὀλιγάριθμο χριστιανικὸἑλληνικὸ στοιχεῖο.
Ἄλλωστε, τὸ ἴδιο ἰσχύει ἀκόμη σήμερα, ὥστε, ὡς πρὸς αὐτό, μπορεῖ κανεὶς νὰ ζήσει τὸν 4ο αἰώνα κυριολεκτικὰ ἐδῶ καὶ τώρα: τὰ χριστιανικὰ τμήματα τοῦ πληθυσμοῦ τῆς σημερινῆς Ἑλλάδας δὲν εἶναι ὑγιέστερα καὶ μὲ διαφορά, ἐν συγκρίσει πρὸς ‘διαλογιστές’, ‘ἡδονιστές’, δωδεκαθεϊστές, κλπ;
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τοὺς Ἀρχαίους Ἕλληνες
Σελ. 12
