Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν λησμονεῖ ὅτι γιὰ τὸν Θεὸ οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ (Γαλ. 3.28), καὶ ὅμως ἐπιτρέπει τὸν γάμο, καὶ πάλι δὲν λησμονεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς ἦρθε νὰ φέρει πνευματικὸ πόλεμο (οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλὰ μάχαιραν), νὰ διασπάσει τὴν οἰκογένεια (διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς…), τόσο βαθειὰ καὶ ἀπόλυτα, ὥστε οἱ οἰκογενειακὲς σχέσεις νὰ μεταστραφοῦν σὲ ἐχθρικὲς σχέσεις (καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ — Ματ. 10.34 κ.ἑ), καὶ ὅμως ἐπιτρέπει τὴν οἰκογένεια, μέσα στὴν ὁποία συντελεῖται ἐπίσης ὁ νηπιοβαπτισμός. Τί σημαίνει αὐτό;
Στὸν προτεσταντισμὸ τὸ θεμέλιο βρίσκεται στοὺς δεσμοὺς αἵματος, ὅπου ἐπ-οικοδομοῦνται θρησκευτικὲς σχέσεις καὶ ἀναφορές, ὑπὸ τὴν μορφὴ περίπου τῶν χόμπυ, ὅπως ὅταν ὁ πατέρας ἀνήκει ἂς ποῦμε σὲ λέσχη βιβλιόφιλων, ὁ γιὸς σὲ λέσχη ὀπαδῶν μιᾶς ποδοσφαιρικῆς ὁμάδας, ἡ μητέρα σὲ ὁμάδα φιλανθρωπιῶν, κλπ.
Ἡ Ὀρθοδοξία οἰκοδομεῖ τὶς οὕτως ἢ ἄλλως καταργούμενες καὶ ἀόρατες γιὰ τὸν Θεὸ σχέσεις φύλων, φυλῶν καὶ αἵματος στὴν πνευματικὴ ἑνότητα τῆς θρησκείας, ὁπότε αὐτονόητος ὁ νηπιοβαπτισμός, καὶ ὄχι μόνο αὐτός, ἀλλὰ καὶ ἡ συμμετοχὴ σὲ ἄλλα Μυστήρια. Ἀπὸ τὴν ἰδανικὴ αὐτὴ ἀρχή, τὴν πνευματικὴ περιουσία μὲ τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία ‘προικίζει’ τὴν οἰκογένεια στὴν σύστασή της, ἀρχίζουν ἀπομακρύνσεις μέχρι τῆς πιὸ ἀπόλυτης δυνατῆς διασπάσεως. Στὴν Ὀρθοδοξία καμμία οἰκογενειακὴ σχέση δὲν εἶναι βέβαιη καὶ αὐτονόητη: “καὶ πατέρα μὴ καλέσητε ὑμῶν ἐπὶ τῆς γῆς…” (Ματ. 23.9)
Σελ. 12345
