Ἡ προστασία τῆς ἐλευθερίας, μὲ τὰ κριτήρια ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ ἀρνούμενοι τὸν νηπιοβαπτισμό, θὰ ἀπαγόρευε στοὺς γονεῖς κάθε συζήτηση περὶ θρησκείας, καὶ προφανῶς θὰ ὄφειλε νὰ τοὺς ὑποχρεώσει οὔτε κἂν νὰ προσεύχονται οἱ ἴδιοι μπροστὰ στὸ παιδί τους, νὰ μήν πηγαίνουν στὴν Ἐκκλησία, ἐφόσον τὸ δικό τους ἰδίως παράδειγμα θὰ ἰσοδυναμοῦσε μὲ κατήχηση καὶ ἀθέμιτη ἐπίδραση στὴν συνείδηση τῶν παιδιῶν τους στὶς μικρὲς πάντως ἡλικίες.
Φανερὸ ὅτι τὰ πράγματα ἔτσι ὁδηγοῦνται σὲ παραλογισμό — στὸν παραλογισμὸ ἀκριβῶς ποὺ ἐμψυχώνει τὴν σημερινή, προτεσταντικῆς φύσεως, πολιτικὴ ὀρθότητα καὶ πολυπολιτισμικότητα.
Ἀντιστοίχως, ἡ ἀποδοχὴ τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ἴσως μοιάζει ἀντιφατική, μάλιστα ὅταν ὑπάρχει ἡ μεγάλη ἔμφαση ποὺ δίνει ἡ Ὀρθοδοξία στὴ σημασία τῆς ἐλευθερίας.
Ὁ νηπιοβαπτισμὸς ἐμπιστεύεται προκαταβολικὰ στὰ παιδιὰ μία περιουσία, ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως θὰ εἶχαν, ἐφόσον θὰ μεγάλωναν σὲ χριστιανικὴ οἰκογένεια. Μέσα ἀπὸ τὶς ἴδιες τὶς συμβουλὲς τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ τὴν σημασία τῆς ἐλευθερίας, ὁ χριστιανισμὸς ἐξωθεῖ τὰ παιδιὰ νὰ πάρουν προσωπικὴ συνειδητὴ θέση, ἂν ἐνδιαφέρονται νὰ διαμορφώσουν γνήσια συνείδηση, διαφορετικὰ οὕτως ἢ ἄλλως τὸ θέμα δὲν τὰ ἀφορᾶ. Τὸ Μυστήριο τῆς Βάπτισης δὲν ἐνεργεῖ μηχανικά, δὲν ἔχει καμμιὰ ἀπολύτως ἀξία, οὔτε τὴν παραμικρή, ἂν ὅποιος βαπτίσθηκε δὲν ἀποκτήσει ζωντανὴ πίστη μὲ τὴν ἐλευθερία του.
