Ἡ ἄρνηση τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ προτάσσει τὴν οὐτοπία, ὅτι εἶναι δυνατὸ τὰ παιδιὰ νὰ μεγαλώσουν περίπου σὲ πνευματικὸ κενό, ἕως ὅτου ἔρθουν σὲ ἡλικία θρησκευτικῶν ἀποφάσεων, τὶς ὁποῖες θὰ πάρουν μὲ τὰ πιὸ αὐθαίρετα δυνατὰ κριτήρια. Ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν ρεαλισμὸ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν οὐτοπία τοῦ προτεσταντισμοῦ εἶναι χαρακτηριστικὴ γιὰ τὴν κρισιμότητα τῶν πρακτικῶν συνεπειῶν της, ἂν προσέξει κανεὶς τὴν θρησκευτικὴ πνευματικότητα σὲ σχέση μὲ τὴν οἰκογένεια.
Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν λησμονεῖ ὅτι γιὰ τὸν Θεὸ οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ (Γαλ. 3.28), καὶ ὅμως ἐπιτρέπει τὸν γάμο, καὶ πάλι δὲν λησμονεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς ἦρθε νὰ φέρει πνευματικὸ πόλεμο (οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλὰ μάχαιραν), νὰ διασπάσει τὴν οἰκογένεια (διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς…), τόσο βαθειὰ καὶ ἀπόλυτα, ὥστε οἱ οἰκογενειακὲς σχέσεις νὰ μεταστραφοῦν σὲ ἐχθρικὲς σχέσεις (καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ — Ματ. 10.34 κ.ἑ), καὶ ὅμως ἐπιτρέπει τὴν οἰκογένεια, μέσα στὴν ὁποία συντελεῖται ἐπίσης ὁ νηπιοβαπτισμός. Τί σημαίνει αὐτό;
