«Να ξεπατωθεί η αντίδραση» διακήρυξε ο Αχιλλέας Μπλάνας στη Διάσκεψη της Στράζοβας στις 25–26 Νοεμβρίου 1943 και άστραψαν αμέσως τα μαχαίρια στην Πελοπόννησο, οργανώνοντας τουλάχιστον 80 Στρατόπεδα «αντιδραστικών» σε μοναστήρια, σχολεία και σπίτια χωριών.
Τον Απρίλιο του 1944,το σύνθημα έγινε «λεπίδι – λεπίδι στην αντίδραση» από τον Θεόδωρο Ζέγκο. Οι φρουροί και οι σφαγείς ήταν επιλεγμένοι από τα χειρότερα στοιχεία του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ και έσφαζαν για να βιάσουν, να κάνουν πλιάτσικο και να εξασφαλίσουν το φαγοπότι τους.
Τα θύματα της Κόκκινης Τρομοκρατίας εγκαταλείφθηκαν, και τα εγκλήματα αγνοήθηκαν, από το καλοκαίρι του 1944, στην προσπάθεια της κυβέρνησης εξωτερικού του Γεωργίου Παπανδρέου να προσεταιριστεί τους κομμουνιστές, υπό την πίεση και των Βρετανών, ώστε να μην αντιδράσει ο ΕΛΑΣ στην άφιξη της κυβέρνησης στην Αθήνα με ελάχιστα Βρετανικά στρατεύματα, και ούτε να προκαλέσει την κάθοδο των Σοβιετικών στρατιών στο Αιγαίο.
Αυτή η τακτική συνεχίσθηκε με τις Συμφωνίες της Καζέρτας και της Βάρκιζας. Η τελευταία υπεγράφη, παρά τα νέα χιλιάδες εγκλήματα των κομμουνιστών στα Δεκεμβριανά. Η Λευκή Τρομοκρατία του 1945 – 46, η οποία από αντίποινα εναντίον εγκληματιών του ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ που ήταν, με την φοβερά επιτυχημένη προπαγάνδα του ΚΚΕ, μετετράπη σε κυνήγι «αθώων» μελών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και έθεσε τα εγκλήματα της Κόκκινης Τρομοκρατίας κάτω από το χαλί της ιστορίας.
